Dat is dus een van die dingen die ik niét graag doe: gaan winkelen met de kinderen. Eigenlijk bedoel ik winkelen tout court, ik doe dat dus niet graag, ook niet voor mezelf. Maar vandaag hadden de jongens schoenen nodig. Kobe zat gewoon door zijn stevige Clarksbottinen met zijn tenen, en ook Wolfs schoenen hadden hun beste tijd gehad. Voor sandalen is het nog te vroeg, dus zomerschoenen.
We zijn naar Lochristi gereden omdat je daar zes schoenwinkels langs dezelfde baan hebt. Brantano: niks. Shoe Discount: Kobe was wild van een paar Woeffies, en dus kreeg hij ze. Ze zijn nogal bleek, dat wel, maar bon, dat nemen we er dan maar bij voor veertig euro.
Avance, Torfs, Bent: niks. Of zoals Wolf het zelf verwoordde: ‘Goh ja, mama, vroeger durfde ik het eigenlijk niet echt zeggen als ik een paar schoenen niet zo mooi vond…” En toen bleek er nog een Berca te zijn, en jawel, een paar stevige mooie schoenen naar zijn goesting, voor een redelijke prijs.
Erger dan een wijf, dus, die oudste van me. Maar het is tenminste wel zijn goesting. Enfin, denk ik toch, want misschien durfde hij na vijf schoenwinkels geen nee meer zeggen in die zesde…
Vorige zaterdag hebben wij goed gescoord: op 10 minuten binnen en buiten bij Brantano met een paar bleke mary janes voor en redelijke prijs voor Manon, ze was er meteen dol op, en het ligt niet in haar karakter te zwijgen als het haar niet aanstaat 😉