Skeeleren

Vorig jaar (of is het er echt al twee?) deed een kennis van me haar skeelers weg, compleet met knie-, elleboog- en polsbeschermers. Omdat ik eigenlijk wel vrij goed kan ijsschaatsen en dat graag deed, wilde ik ze wel. Ik heb het toen een paar keer geprobeerd, maar de straten rondom ons huis liggen echt behoorlijk oneffen, en als je het dan niet goed kan, val je wel een paar keer.

Vandaag had ik een lumineus idee. Bart kon op tijd Merel ophalen aan de crèche, zodat ik niet over en weer hoefde te rijden tijdens de jongens hun rugbytraining. Ik had dus anderhalf uur de tijd aan de Blaarmeersen, waar geen auto’s rijden en de paden vrij glad liggen. Ik heb mijn skeelergerief meegenomen, en over mijn jeans aangetrokken. Ik hoef u niet te vertellen hoe prachtig het weer was, en ik heb ervan genoten.

Bij het vertrekken was het nog wat aarzelend, maar al gauw haalde ik toch wel behoorlijk wat snelheid en genoot ik ervan. Slechts één keer ben ik gevallen, toen ik nogal overmoedig van asfalt naar een ouder pad overging, en het ribbeltje daar niet had gezien.

Het is trouwens bijna niet te doen om te rolschaatsen op de oudere paden rond het water zelf: het ligt er zó oneffen dat je maar heel traag vooruitgaat, en je je vooral op de weg moet concentreren, waardoor het plezier wat weg is. Jammer, want ik zag een toertje rond de Blaarmeersen zelf eigenlijk wel zitten.

Enfin, ik heb dus al bij al meer dan een uur rondgeschaatst, ik zag bloedrood (deels ook van het buiten zitten ’s middags) en was aan het zweten, maar man, heb ik daar van genoten zeg! Ik ga dat echt meer proberen doen.