In 2010 had ik er samen met Bart een lange zoektocht opzitten naar een nieuwe luster voor de woonkamer. Onze living was verbouwd en heringericht, en ik was de vorige lamp kotsbeu. Helaas, we vonden maar onze goesting niet, en uiteindelijk koos ik voor een goedkope, maar bijzonder wijze zwarte kitchluster.
Nu, drie jaar later, is gebleken dat het ding vooral veel diffuus licht geeft, maar geen geconcentreerd licht op de grote tafel, wat eigenlijk wel nodig is. Daarnaast is het een onding om af te stoffen: je blijft voortdurend haken in de ringetjes, en je kan er gewoon niet deftig aan.
Een tijdje geleden zag ik toen plots een ledlamp in de Ikea die eigenlijk wél was wat ik zocht: simpel, strak, sober, en helder. Negenennegentig euro, ook dat was nu niet direct een struikelblok. Alleen heeft ze toch wel een maand in de garage gelegen, want ik kwam er maar niet toe om ze op te hangen. Ik ging het dan in de vakantie doen, maar toen was ik ziek, enzovoort. Procrastinatie, iemand?
Gisteren en vandaag heb ik dan de koe bij de horens en de lamp bij de draad gepakt, en ben aan de slag gegaan. Het had nog enige voeten in de aarde (nieuwe gaten boren, gyprocpluggen gaan kopen, en vooral bijzonder stugge elektriciteitsdraden die ik nauwelijks in de klemmetjes kreeg), maar uiteindelijk brandde de lamp, en was het effect nog beter dan ik gehoopt had.
Enfin, oordeel zelf.
Wat een schoon woord : procrastinatie.
Om maar te zeggen dat het bij jullie nog allemaal wel meevalt met dat procrastineren. Bij ons blijft zo’n lamp twee decennia liggen om daarna ineens naar het stort te verhuizen.