Moeders zijn zo hard de max, maat!

Planning gisteren:

– 8.30u aan de Sphinx voor The Hobbit met de leerlingen.
– 12.15u kinderen afhalen van school
– 13.00u klassenraden
– 19.00u thuis van klassenraden
– 19.30u jongens ophalen van de rugby

Een goed verstaander merkt dat er een paar gaten zitten in die planning: wat doe ik met de jongens tijdens de klassenraden? Hoe geraken die in de rugby, en hoe is Wolf dan in de muziekschool geraakt? Wat en wanneer eten ze?

Moeder to the rescue, dus.

Om half een stond ze hier om samen met de jongens een lasagne te eten (ik weet het, maar ik had geen tijd om echt te koken) en tegen half twee Wolf naar de muziekles te brengen, en hem om drie uur weer op te halen. Ik kon tussen de klassenraden door even naar huis, en heb rugbygerief voorzien voor de jongens. Zij is de hele tijd bij hen gebleven, en heeft ervoor gezorgd dat ze om zes uur op hun training stonden.

Intussen heeft ze nog mijn was opgevouwen ook.

Ik zeg het u: moeders zijn zwaar de max. En ik ben ongelofelijk content met de mijne. En ik zou eigenlijk vooral niet weten hoe ik het zou oplossen zonder haar.

Dank u, ma. Deze link is voor u.