(Opgelet: onsmakelijk onderwerp)
Met kleine kinderen in huis gebeurt het wel eens dat er van die onaangename momenten zijn, waarop je het liefst vier handen en géén neus zou hebben. Een peuter met een overvolle kakpamper en de nodige lekkage, of zieke kinderen die even (ongewild) de Exorcist naspelen… Dat soort dingen dus.
Hier ten huize hebben we daar een codewoord voor: Houston. Als in ‘Houston, we have a problem’. Uitleg is daar dan echt niet bij nodig: als de ene ‘Houston’ roept, dan komt de andere zo snel mogelijk aangelopen om de schade te beperken.
Merel had het knap lastig vandaag: er moet haar iets misvallen zijn, of ze zit met een maagvirusje. In elk geval was ze, na het drinken van haar ochtendmelkfles, vrolijk aan het spelen, toen plots een goeie gulp melk terug naar buiten kwam. Ach ja, verse Tshirt en wat opdweilen, en dat was dat.
Maar toen zaten we iets later aan de ontbijttafel, en bleek Merel niet echt honger te hebben. In plaats daarvan was ze op Wolfs schoot gekropen. En toen kwam er plots net iets meer dan een gulp uit. Arme Wolf. Bart, die nog lag te slapen, werd prompt gewekt met een ‘Houston!’, en kwam meteen slaapdronken de trap afstommelen, alwaar hij in de badkamer een druipnatte en behoorlijk geschokte Merel overnam, zodat ik de keuken kon gaan schoonmaken. Later vandaag waren de rollen omgekeerd: toen was er een Houston in de zetel, waarop ik Merel in de douche zette, en Bart aan het kuisen sloeg.
En helaas, net toen het koor gedaan was, rond negen uur, verscheen een SMS op mijn telefoon: Houston. Ik heb me onmiddellijk naar huis gerept, en ben een bedje beginnen verversen en alle beddegoed in de wasmachine gaan steken. Want ja, Merel zat toen alweer in de douche, het dutske.
Ik hoop maar dat het tegen morgen in orde is. Want ja, gelukkig was ze wel zeer vrolijk en speels, en heeft ze de halve middag buiten in de tuin gezeten met de jongens.