Mja, die laatste dag, die zat er uiteraard aan te komen. Dat zalige nietsdoen is wel eens leuk, maar het is zo… zinloos. Ik heb massa’s gelezen, en ik heb genoten, maar ergens zal ik toch wel blij zijn als ik weer thuis ben, en weer zinnige(r) dingen kan doen. Bart is net diezelfde mening toegedaan, hij noemt dit ‘gedwongen nietsdoen’, en verslindt boeken. Over zijn werk, uiteraard, geen romans of zo.
Merel is deze morgen toch nog naar de crèche gegaan, zodat wij met de jongens in zee konden gaan zwemmen. Man, het is warm! Het zand brandde onder onze voeten, we hielden zo lang mogelijk onze sandalen aan. Ik heb heerlijk gezwommen, de jongens hebben met papa een gigantische put/kasteel gemaakt, compleet met troon om op te zitten en ingewerkte glijbaan. De put was zo diep dat ik op een bepaald moment Kobe kwijt was: ik zag hem gewoon niet meer vanuit de zee. Bart is trouwens serieus verbrand daardoor, want smeren, tsja, da’s voor mietjes natuurlijk.
Normaal gezien moest ons huisje leeg zijn tegen twaalf uur, en werden dan ook de valiezen opgehaald, maar ik heb dat nog kunnen uitstellen tot één uur. Tegen dan waren wij netjes gedoucht, was alles klaar, en konden we rustig eten. Daarna hebben we nog wat op het overdekte terras gezeten, is Wolf nog overal foto’s gaan nemen, hebben we Merel opgehaald (die gelukkig nog stevig had geslapen, wat de bedoeling was), zijn we uitgecheckt, en dat was dat.
Bij deze trouwens nog even de foto’s van hoe ons huisje er nu eigenlijk uitzag. De foto’s van de buitenkant heb je eerder al gekregen.
De living, compleet met terrasdeur. De tv heeft niet eens aangestaan, en beide zetels waren in feite dubbele bedden, maar zijn niet zo gebruikt natuurlijk.
Getrokken van aan de terrasdeur. Links voorbij de boog was er een plaats om valiezen op te leggen, rechts was de buitendeur. De deur met houtsnijwerk was een ingemaakte kast, en zo hadden we er vier.
In de gang links was er eerst de ‘master bedroom’, waar de jongens sliepen.
Daartegenover was de kleine badkamer, met douche.
Op het einde van de gang was er dan de tweede kamer, die van ons, waar we ook Merels bedje hadden gezet.
Aan ons kamer was er een eigen badkamer, met ligbad deze keer. En met op woensdag plots een kakkerlak: toen ik dat meldde aan de receptie, stond er binnen de drie minuten een man met grote spuitbus, die op zijn rug ging liggen om het beest te zoeken, en het vanonder de wastafel haalde. En zich wel duizend keer verontschuldigde.
En dan was er nog het terras, met gemakkelijke stoelen, een salontafeltje, en een stuk overdekt en een stukje bloot.
Met overigens een heel eigen, fijne feature: in het terraslicht had een vogeltje zijn nest gebouwd, zo zag ik al de eerste dag. Er zat bij mijn weten maar één jong, maar dat tsjilpte wel enthousiast, waarop mama (of papa) het kwam voeren.
Om 15.00u werden we uitbundig uitgezwaaid door een team van GO’s, en vertrok onze bus, om tegen kwart na vier aan de luchthaven te zijn. Een stevige wachtrij later gingen we opnieuw door alle plichtplegingen, aten nog een kleinigheid tijdens het wachten, en zaten we om 18.35u netjes op ons plaatsje in het vliegtuig.
Een dik half uur later werd het eten al geserveerd, en daarna werd er geslapen. Toch door Wolf, Kobe en mij, want Merel was opnieuw klaarwakker, en zat rustig met papa te spelen. En een dubbele dosis Touristil: ik kan dat iedereen aanbevelen: deze keer nergens last van gehad.
Het vliegtuig is vijf over tien al geland in Zaventem, een twintig minuten te vroeg, maar dat was buiten de bagage gerekend: die werd wél netjes op schema afgeleverd, zodat we toch wel een tijdje moesten wachten. En de buggy werd als allerlaatste manueel op de transportband gelegd, zodat we er écht wel een tijdje stonden te kijken.
Maar bon, het shuttlebusje van de parking was er dan wél zeer snel, zodat we iets na elven aan onze auto stonden, en tegen kwart na twaalf thuis waren. Ik denk niet dat onze kinderen ooit zo snel, en met zoveel plezier in hun eigen bed zijn gekropen. Alleen Wolf was trouwens wakker gebleven in de auto, Merel was al in slaap gevallen terwijl wij nog de valiezen in de koffer aan het laden waren.
En hoe goed de bedden ginder ook waren: je eigen bed is toch nog altijd beter!