Met zo’n kleintje in huis doe je dus echt niet veel op een dag. Enfin, je doet wel veel, maar niks zinnigs.
Wolf is nog op kamp, Kobe is op dagkamp op zijn school: hij ging zich anders vervelen zonder broer, en geloof me, dat was zondag al te merken.
Om Merel wat af te matten, ben ik na het afzetten van Kobe naar de Delhaize gereden, en dat vond ze de max. Daarna speelde ze wat, genoot ervan dat ze met haar mama thuis was (in casu: ze klom voortdurend boven op me, aan tafel, in de zetel, aan mijn bureau…) en kreeg ik haar voor een uurtje in bed.
Intussen kwam er een vriendin langs, die ik echt niet vaak zie, maar eigenlijk toch wel als een goeie vriendin beschouw. We dronken koffie, roddelden en kletsten honderduit, en zagen de voormiddag voorbij vliegen.
Er werd gekookt en gegeten (Merel at amper), en om haar opnieuw wat afleiding te bezorgen (lees: afmatten) ging ik met Merel een pakje afhalen in het postpunt. Dat op maandag gesloten is. Hmm. Dan maar schoenen binnenbrengen bij de schoenmaker. Die op maandag gesloten is.
Zucht.
Ik had Merel een uitje beloofd, en dat hebben we gedaan ook: we zijn naar de Brantano gereden, maar helaas, niks roods meer voor mij in de solden, of toch niet iets dat me kon bekoren. Wel een paar sportschoenachtige dingen gevonden voor Wolf, aan -70%. En een Tshirtje voor Merel voor 1,99 euro in de belendende Bel&Bo.
Waardoor Merel toch veel heeft kunnen rondlopen, rondkijken en onderzoeken. Want ha ja, als mama ergens staat, zal zij erop uit trekken om te kijken wat er zoal te zien is. Nikske bang, nikske verlegen. En gelukkig moe genoeg voor nog een dutje van een uur, bij thuiskomst.
Twintig maanden is ze vandaag, mijn Merel. En ik zie ze elke maand liever.