Ook al is ze bijna zestien maanden ondertussen, onze kleine Merel, ze kreeg vandaag haar laatste reeks spuitjes voor vijftien maanden.
Uiteraard werd ze ook gewogen en gemeten: 81 cm, en 11,150 kilo, blijkbaar een perfect gemiddelde. De dokter vond haar zeer levendig en attent, maar Merel vond het niet leuk dat er in haar oren werd gekeken, of dat de stethoscoop zo koud was, en begon te huilen. Een stapdemonstratie (nodig om te kijken of haar heupen wel normaal bewegen) zat er totaal niet in, alleen de armen van mama konden troost brengen. Helaas volgden er toen nog twee spuitjes, zodat Merel al helemaal begon te brullen.
Ik zette haar op de grond, en Mies bleef brullend staan. Van zodra ik aanstalten maakte om haar iets te geven of haar te willen pakken, brulde ze nog harder. Zowel de dokter als de verpleegster moesten lachen: zo klein, en toch al zo koppig en vastberaden. Pas toen ik haar een beestje gaf, plooide ze, en liep ze op me toe. Haar manier van lopen werd overigens goed bevonden, dank u.
Ze klom op een stoel, ik wikkelde haar in een dekentje, en toen zat ze parmantig te lachen, en charmeerde meteen compleet de verpleegster. Klein ding.
Maar gelukkig is alles dus dik ok.
Elfduizend kilo, amai!
Ok, ma, ik ben luidop in de lach geschoten, en heb het aangepast. Nu goed?