Ik heb dus een week moeten zwijgen. Wie me kent, weet dat dat moeilijk lijkt, maar eigenlijk viel dat best mee: het is gewoon een mentale knop omdraaien. Ik heb het trouwens vroeger ook al een paar keer moeten doen, toen ik geopereerd werd aan mijn stembanden, en meteen ook mijn toneelambities gefnuikt werden.
Ik heb veel geschreven met een witbordstift op mijn gelamineerde blaadje, en vooral ook veel hints gespeeld, met soms hilarische gevolgen. Af en toe, als het muisstil was, heb ik ook vrijwel onhoorbaar gefluisterd, op een manier waardoor mijn stembanden niet gebruikt werden. Mja…
Helaas, het heeft niet mogen zijn: de knobbel is onveranderd. Donderdag ben ik bij de otorhinolaryngoloog geweest, een zeer droog en sarcastisch man, die ik eigenlijk wel best kan pruimen. Mja. Ik ga woensdag dus naar de logopedist (dezelfde als negentien jaar geleden, een schitterend man, diensthoofd in het Jan Palfijn) om de oorzaak te achterhalen waarom mijn stem nu plots zo lastig doet. Pas dan kan er overgegaan worden tot een eventuele operatie, waarbij de knobbel weggesneden wordt. Vijf dagen stemrust, dat valt wel mee.
We zien wel.
Meh.