Stom geld

Bart zit sinds dinsdag in Hasselt voor het World Creativity Forum, en blijft daar uiteraard ook slapen. Dat resulteert in drukke ochtenden, omdat ik op mijn eentje de kinderen en mezelf op tijd moet zien klaar te krijgen. Als ik zelf niet moet lesgeven om half negen, valt dat best mee. Als Merel tenminste geen kakdébâcle voor elkaar krijgt op het moment dat iedereen al met zijn jas aanstaat, klaar om de deur uit te gaan. Maar dit terzijde.

Op donderdag -vandaag dus- moet ik wél lesgeven om half negen. Ik had de boekentasjes gisteren al klaargezet, had de kleren van de kinderen ook al netjes op voorhand klaargelegd, en zelfs de tafel al gezet, maar toch, het bleef een haastige, zenuwachtige boel.

Iets na acht zaten we in de auto, gooide ik Merel af bij de crèche, en reed ik naar de school van de kinderen. Ik had al een tijdje staan aanschuiven aan de lichten van de schoolstraat, en toen het op oranje sprong net voor mij, duwde ik in plaats van de rem nog even het gaspedaal in, en schoof fluks door oranje de zijstraat in. Dacht ik toch. Want in de andere richting stond een politiewagen klaar om af te slaan. Ook die straat in. Ter hoogte van de school ging ik even langs de kant staan voor een oprijlaan – stationeren, heet het, want met de motor nog aan – en liet de kinderen uitstappen en oversteken op het zebrapad. En toen tikte een agente tegen mijn schouder, met strenge blik en opgetrokken wenkbrauwen. Of ik wel goed wist waar ik mee bezig was, zo voor de ogen van de politie door rood rijden. Rood? Naar mijn mening was het oranje, wat ik ook zei. De wenkbrauwen gingen nog een paar millimeter hoger. Dat het wel degelijk rood was geweest, en dat door oranje rijden ook strafbaar was. Ik zuchtte, zei dat ze dan wellicht wel gelijk had, als zij vond dat het rood was, maar dat ik zeer haastig was en te laat ging zijn op mijn werk als zij zo verder ging. En dat ik niet langer dan nodig wilde staan met mijn auto waar ik stond. Ja, zei ze, ik mocht daar ook al niet parkeren. Waarop ik fijntjes opmerkte dat ik daar ook niet geparkeerd stond, maar wel stationeerde, en dat dat wél toegelaten was. Nu zuchtte zij, noteerde mijn naam, en vertelde dat ze me dan ging laten vertrekken, maar dat de boete dan thuis ging gestuurd worden.

Ik heb later even opgezocht wat het ging worden, en ik ben er voor minstens 150 euro aan voor de moeite. Ugh. Stom geld. En mijn eigen fout.