Onbedoelde snipperdag

Deze voormiddag was ik vrolijk aan het lesgeven, toen plots mijn telefoon ging. Ik verontschuldigde me bij mijn leerlingen, en zei dat ik ging kijken of er misschien niks was met de kinderen. En jawel, Mariavreugde aan de lijn: Wolf was misselijk, en lag op een bedje in het secretariaat. Of ik hem niet kon komen halen.

Ik aarzelde, en vroeg of ze niet nog even konden wachten om te zien of het beterde. Een twintigtal minuten later, tijdens de speeltijd, belde ik even terug: hij was nog steeds misselijk. Hmm. Ik heb mijn volgende klas richting studie gestuurd, mijn zesdes dispensatie gegeven (groot gejuich steeg op: een extra lange middagpauze in dit zalige weer) en ben hem gaan ophalen. Hij was zo slap als een voddeke: het was zo ongelofelijk warm in de klas, en daar kon hij niet tegen. Thuis heeft hij zich op de canapé gelegd, roerloos. Drinken had hij al gedaan, maar eten wilde hij wel: hij had honger. Ik heb hem wat peperkoek gegeven, en van die suikerboost knapte hij helemaal op: tien minuten later was hij weer zijn vrolijke levenslustige zelf.

We hebben dan samen pizza gegeten, en ik heb hem een snipperdagje gegund: hij hoefde van mij niet terug naar school, en zelf moest ik geen les meer geven in de namiddag. Hij heeft heerlijk buiten gespeeld, en we zijn samen een aanvulling voor de schommel gaan halen: een nieuw tweezitje want het oude was doorgeroest, en een driehoekig klimding voor de extra haak, die tot hiertoe nooit gebruikt was.

Man man man, wat een welligheid! Toen we Kobe gehaald hadden, waren ze er beide niet van weg te slaan. En ik moest foto’s nemen van hen, en Wolf heeft dan ook maar een foto genomen van mij.