Fantastische woensdag

Deze morgen kroop Kobe bij me onder de dekens, en klaagde dat hij keelpijn had. Hij was hangerig en huilerig, en omdat ik op woensdag niet naar school moet, mocht hij van mij thuisblijven. Hij straalde bij het idee alleen al, en heeft de hele voormiddag ongelofelijk mooi zitten spelen, voornamelijk op zijn kamer, terwijl ik aan mijn PC zat te werken. Af en toe kwam hij naar beneden: “Mama, mag ik het Spidermanpak aandoen?” Dat was hem karrevrachten te groot, maar hij glunderde. Een beetje later kwam hij naar beneden met een piratenhoed en ooglap, en een indianenbroek: hij had duidelijk de verkleedkoffer ontdekt.

Wolf moest daarom voor de eerste keer alleen te voet naar huis komen. Het is nog geen kilometer, we doen de weg altijd per fiets, en het eerste stuk doen ze samen onder begeleiding in een rij, zodat hij ook nergens een drukke baan over moet. En toen was het kwart over twaalf, en prutste ik wat aan Kobes fietsje, zodat ik hem zou zien afkomen. En zag ik de buurjongens aankomen, maar geen Wolf. Hmm. Toen ik hen aansprak, hadden ze Wolf helemaal niet gezien. Paniek! Ik belde naar school, en daar gingen ze even kijken of hij toevallig toch in de opvang was gebleven. Terwijl ik zenuwachtig met de telefoon rondliep, hoorde ik plots de garagedeur: Wolf! Met de opmerking: “Ja mama, moet je nu wat weten? Die rij ging tot aan de kerk, en ik moest dus helemaal langs een andere weg naar huis komen!” Hij wist dus niet dat er twee rijen waren, die elk een andere kant uitgingen. Gelukkig kent hij de buurt vrij goed en kon hij dus zijn weg probleemloos vinden. Amai mijn hart!

Maar verder hebben we enorm genoten van het heerlijke weer: ze hebben de hele tijd buiten gespeeld, terwijl ik was ophing, het gras afreed, struiken en bomen snoeide, het compostvat opstartte, brood bakte, ijsjes uitdeelde, stronken afzaagde en de schommel verzette. Yup, onze zware houten schommel, samen met de jongens, compleet op een andere plaats. Ik heb er wel eerst de glijbaan afgevezen, dat scheelde al een pak qua gewicht.

En toen bleek meteen weer wat een grenzeloze fantasie kinderen toch hebben: de neerliggende glijbaan werd dadelijk Langhors, het hele lange paard uit Pluk van de Petteflet (die ik nu aan het voorlezen ben ’s avonds). De touwen van het kapotte schommeltje waren dan de teugels, en Kobe was de majoor en Wolf de adjudant.

Zalig toch?