Wel, dat die opvang door Koning Kevin geslaagd is, dat kan je wel stellen, ja.
Gisteren waren ze al dolenthousiast (en hondevuil en steendood), vandaag was dat niet minder. De activiteiten duren tot vier uur, er is nog opvang voorzien tot zes uur, en intussen doen ze nog vanalles en nog wat.
Ik stond daarnet om vijf uur in de speelzaal, met het idee de jongens mee te nemen naar de Delhaize om boodschappen, meestal doen ze dat wel graag. Zodra Wolf me zag, kreeg ik de reactie: “Maar nee, mama! Nu nog niet! Ge zijt nog veel te vroeg! Ik ben een ridderzwaard en een helm en een schild en een harnas in papier aan het maken, en het is nog niet af!” Hmm.
Ik liep door naar Kobe aan de andere kant van de zaal, en daar kreeg ik een gelijkaardige reactie. Ik ben dan maar alleen naar de winkel gegaan, en heb ze opgehaald tegen zes uur. Doodop, hondemoe, zo vuil als wat, en zeer enthousiast. En met smekende stemmetjes en puppy-ogen kreeg ik twee keer de vraag of ze alsjeblief alsjeblief alsjeblief alsjeblieieieieief de rest van de week ook mochten komen. Ah bon.
Bij navraag bleek er nog plaats te zijn, en heb ik ze dus voor de rest van de week ook ingeschreven.
Zij blij, ik rust, en een dikke pluim voor Koning Kevin (en Simon die het hier leidt).
OMG! Gij moet de enige moeder in de wereld zijn die met haar kinderen wil gaan winkelen!
Dit was mijn grootste opluchting toen ze wat ouder werden, dat ze even alleen thuis konden blijven terwijl ik boodschappen deed.
LOL! De mijne zijn welopgevoed en zagen niet, want dat helpt toch niet bij mij. En ze helpen gewoon dingen in de kar te leggen en doen lekker onnozel. Wolf hangt soms het debieltje uit, met lachstuipen bij Kobe en mij tot gevolg. Al eens ene van veertig tussen de bananen zien hangen van ’t lachen?
Graag gedaan! (En dank voor je mooie woorden)