Ik ben me deze morgen doodverschoten, en ik was er echt niet goed van. En eigenlijk voel ik me nog steeds wat schuldig, ook al weet ik dat dat elke moeder wel eens overkomt. Maar toch. Bij een derde zou je beter moeten weten, nee?
Merel is deze morgen namelijk van de luiertafel in de badkamer gedonderd. Kopje eerst. Boenk.
Ik had haar aangekleed, en ze zat netjes rechtop te spelen met iets. Ik wilde haar pyamaatje en slaapzak weghangen, en terwijl ik me terug omdraai, zie ik haar nog net voorover duikelen. Geloof me, op zo’n moment zie je dat dus écht in slow motion he! Ik heb nog een snoekduik geprobeerd, maar ik was net te laat. Gelukkig ligt er kurk op de grond, en begon ze onmiddellijk te krijsen en te brullen, maar ik voelde me een archislechte moeder. Ik heb ze vrij snel kunnen sussen, maar ik mocht echt niet aan de zijkant van haar hoofdje komen. Eten was geen probleem, nog die chance. Een half uurtje later heb ik haar dan in bed gelegd, maar niet op haar gewone zijde, want dat wilde ze niet, dat was wellicht op haar buil. Ik ben ook regelmatig eens gaan kijken, maar ze sliep doodnormaal.
Mja.
Stom. Stom stom stom. Daarvoor moet ge al aan uw derde kind toe zijn en al…