De meesten onder jullie zijn al lang van de examens af, en gelukkig maar. Ik weet dat ik nog lang nachtmerries gehad heb van die mondelinge examens aan ’t unief, die waren geen lachtertje bij sommige profs.
Maar er is dus ook een andere kant, die van de examinator. Ik geef nu maar les in het middelbaar, maar toch geef ik dus mondeling examen Latijn. Jawel. En eigenlijk heb ik best wel medelijden met mijn leerlingen, die wit rond de neus binnenkomen, en hun eigen handen er soms bijna afwringen van de pure zenuwen.
Zelf moet ik het hebben van mijn zen. Want ik begin, zoals vandaag, om kwart na acht, tot tien voor een, en dan om twintig over een tot ongeveer vier uur. Elke twintig minuten zit er een nieuwe leerling voor mijn neus, en ze hebben allemaal recht op mijn volledige aandacht en concentratie. Ook die eerste, als ik nog niet goed wakker ben, ook die van half een, als ik serieus honger begin te krijgen, en ook die van half vier, wanneer ik er eigenlijk al mijn buik van vol heb.
Ik zorg dus dat mijn examenreeksen netjes klaar liggen, met per examen een apart blad teksten, zodat ik niet moet beginnen zoeken of verzamelen. Ik heb een thermoskan latte mee, en een kommetje versgemaakte fruitsla. Een flesje water, en een koekje. En vooral mijn zen. Want dat heb ik vaak nodig, helaas. Ik moet hen de rust geven die zij op dat moment absoluut missen en absoluut nodig hebben.
Examinator: iets waar je als examinandus niet bij stil staat. En wat je eigenlijk op dat moment ook geen bal kan schelen.
Eén antwoord op “Mondeling”