Examens afleggen, daar weten de meesten alles van. En om eerlijk te zijn, ik ben blij dat ik dat niet meer hoef te doen.
Maar er is uiteraard ook een andere kant aan die examens, die van de examinator. Zoals ik vandaag, die van acht uur tien tot half vijf examens heeft afgenomen. Met een half uurtje pauze om te eten.
Ik kan u verzekeren, ik ben doodop. Want elke twintig minuten zat er een verse leerling voor mijn neus, op van de zenuwen, en bibberend over zijn vragen. En elk van die leerlingen heeft recht op mijn volledige aandacht en concentratie, zodat ik geen woord mis van zijn antwoorden en correct quoteer. Zowel die eerste, als ik nog niet zo goed wakker ben, als die rond half een, als ik serieus honger begin te krijgen, als die om half vijf, als ik het moe en zat ben.
En dus heb ik deze morgen een potje versgeschilde kiwi meegenomen, en een thermoskan vol koffie, en een flesje water. Heb ik de teksten die bij de examenvragen horen, netjes per vragenreeks uitgeprint, zodat ik op het moment zelf niet hoef te zoeken en geen stress heb. En heb ik mijn meest minzame gezicht en geruststellendste stem opgezet, kwestie van de examinandi niet nog meer de stuipen op het lijf te jagen.
Want ja, je zal maar 17 zijn en mondeling examen Latijn hebben, zeker?