Vrijdagavond zat ik, rond een uur of acht ’s avonds, rustig aan mijn computer. De jongens lagen in bed, Merel sliep, en ik kan dan enorm genieten van de stilte. Ik was aan het lezen, en ging blijkbaar nogal op in mijn lectuur.
Toen plots, achter mij, een fluisterstemmetje: “Mama?”
Ik verschoot me steendood. Ik had Wolf dus helemaal niet horen komen, hij was muisstil geweest met de glazen deur, en dus stond hij achter me zonder dat ik het doorhad. En ik geef het u op een briefje: in een stil, donker huis klinkt zo’n fluisterstemmetje behoorlijk spookachtig.
Ik geef het toe: ik heb gegild. Van het danig verschieten. En Wolf dus ook, van het danig verschieten van mijn verschieten.
En toen kregen we allebei de slappe lach.