Gisteren heb ik hier bijna brand gehad. Gene zever.
Ik voelde me al wat beter, maar zeker nog niet tiptop. Ook de jongens waren thuis omdat er een pedagogische studiedag was. Om toch maar niet te veel uit mijn kot te moeten (koude lucht triggert de hoestbuien) ging ik zelf brood bakken. Ik heb al jaren een broodbakmachine, en ik gebruik die geregeld, als ik eraan denk, en vooral als Bart ’s avonds niet thuis is, want zo één broodje is nipt niet genoeg als de jongens honger hebben.
Nu goed, ik heb dus netjes alles in de machine gedaan, zoals altijd. Het was wel een ander soort meel, precies wat vloeiender, zodat het geheel te slap was nadat ik er melk en water had bijgedaan. Soit, gewoon wat extra bloem, en opgelost. Dacht ik.
In de namiddag zitten de jongens netjes te spelen aan de salontafel, en ik zit aan mijn bureau. Komt Kobe bij me om iets te vragen, en hij merkt op: “Zeg mama, dat ruikt hier precies naar sigaretten!” Unk? Mijn eerste gedachte is: bij de buren of zo staat iemand te roken en die geur komt binnen. Maar dat kon niet, want alle ramen en deuren waren gesloten. Maar ik snuffelde grondig, en moest hem gelijk geven. Ik sta dus recht, al snuffelend, en loop richting keuken.
Oy vey! De hele keuken stond onder een dikke rook, wat wij dus hadden geroken. Ik heb onmiddellijk de deur toegedaan, het venster open, en de dampkap vollen bak. En het broodmachien, want dat was de schuldige, buitengezet. De rook sloeg er aan alle kanten uit. Wat was er gebeurd? Mijn deeg was inderdaad nog te slap, was serieus beginnen rijzen en was over de rand gerezen. Dat gebeurt soms nog, maar nu was het deeg zo slap dat het over de rand was gevallen, op de warmte-elementen. En toen het bakproces was begonnen, waren die stukjes deeg beginnen verbranden en verkolen. Het machien werkt in principe nog, denk ik. En gelukkig hangt er geen zwarte aanslag in mijn keuken, het was geen roet of zo.
Maar die geur, die is precies nog niet direct weg. Hmm.