Door al dat ziek zijn heb ik al één en ander moeten afzeggen.
Gwen ging dinsdag komen, en die heb ik dus afgebeld. Vandaag had ze opengehouden als mogelijkheid, maar dat zag ik nog steeds niet zitten.
De salsales dinsdagavond heb ik dus ook moeten missen. Ik kon amper op mijn benen staan, was al blij dat ik Merel niet liet vallen, laat staan dat ik zou gaan dansen. Ik had trouwens zelfs geen babysit, had ik me goed gevoeld.
En donderdagavond, gisteren dus, ging normaal gezien de roleplaysessie bij mij doorgaan. Ik heb de Cthulhu dus ook afgebeld, ik was al lang blij dat ik de dag was doorgekomen. Een collega die Merel eens ging komen bekijken in de namiddag, heb ik ook naar een ander tijdstip doorverwezen. Wel ben ik zelf de kinderen gaan halen, ook al mocht ik eigenlijk niet buiten van de dokter. Maar er waren niet veel alternatieven, en ik had al weken op voorhand beloofd aan Delphine dat ik Marthe en Victor ging meebrengen, dus wat kon ik anders? Ik heb me gehaast, en mijn longen uit mijn lijf gehoest. En daarna weer netjes binnen gebleven en een huilende Merel getroost.
Tot zover mijn geplande sociale leven dus.
Aan de andere kant is mijn ma dinsdag komen helpen (al was het min of meer al afgesproken dat ze ging binnenwaaien). Is woensdag Greet een anderhalf uur op de jongens komen passen. Is gisterenvoormiddag Vallery binnengewaaid. Dat vond ik niet erg, integendeel. We hebben gezellig zitten kletsen bij een stevige koffie, en ik kon ongegeneerd ziek zijn bij haar. Tsja, dat zijn de mensen waarvoor de term ‘goeie vriendin’ wel geldt zeker? En vandaag waren de kinderen een ganse dag thuis, pedagogische studiedag. En heb ik nog een degelijke maaltijd kunnen samenstellen met gerief uit berging en diepvries, zonder buiten te moeten komen.
En de jongens waren apetrots vandaag: ik heb hen samen naar de apotheker gestuurd. Dat is amper een paar honderd meter, het einde van de straat en dan het hoekje om, zonder dat ze een straat moeten oversteken, maar toch. Helemaal gerust was ik er toch niet op, en verdomde blij dat ze terug waren. Maar trots, ja, je had ze moeten zien glimmen. En dan kregen ze nog een ijsje als beloning, om lekker samen buiten op te eten. Ze genoten van het goeie weer, en bliezen samen bellen. Kobe heeft zelfs zo hard gelachen dat hij in zijn broek heeft geplast.
Ik denk niet dat zij er zoveel last van hebben dat mama ziek is. Gelukkig maar.