Deze middag gingen we eten met de familie van Bart, om de geboorte van zijn metekindje Liv te vieren. Beschouw het als een doop, maar dan zonder doop :-p
Ik ging eerst de kinderen afzetten bij mijn ouders, en liep nog even de bloemenwinkel binnen voor een boeketje voor mijn schoonzus. Om eerlijk te zijn, veel hadden ze niet meer, en dat gaven ze ook zelf toe. Ze sloten namelijk voor een weekje Schotland, en hadden dus uiteraard geen bloemen meer ingeslagen. Ik kon nog wel een boeketje prachtige crèmekleurige tulpen krijgen. Verder stonden er ook nog prachtige langstelige donkerrode rozen, maar zoals de verkoper zelf zei: ze waren al te ver open om nog te verkopen, maar stonden zo mooi als aankleding in de winkel. Ik ben daar hoedanook zot van, en wilde dus één van die rozen kopen. De winkelier lachte, en gaf me meteen een gans boeket mee. Zomaar. Hij kon ze toch niet verkopen, dus waarom niet. Ik kon er maar deugd van hebben, zei hij.
En dus sta ik hier nu niet met één enkele rode roos, maar een gans boeket, met bloemen van tien centimeter doorsnee. En ik geniet er des te meer van, omdat ik ze zomaar met de glimlach gekregen heb. Gek hé.