Dat Bart zijn kantoor is verhuisd, dat wisten jullie al. Voor hem heeft dat als gevolg, naast een hoop andere dingen uiteraard, dat hij niet meer in zijn favoriete Lepelblad kan gaan eten ’s middags. Meer nog, er is zelfs niet eens een restaurantje in de buurt. En boterhammen meenemen, dat is echt niet zijn ding, dan ligt hij steendood van de honger tegen dat het drie uur is. Hij heeft echt wel behoefte aan warm eten.
En dus komt hij nu, in de mate dat het in zijn agenda past, naar huis eten. Hij moet maar zeggen tegen welk uur, en ik zorg dat het eten op tafel staat. De jongens vinden het zalig om hem dan even te zien, maar vooral ik geniet daarvan. Ook al is het maar een fly by: meestal is hij na 20 minuten alweer weg. En op die manier ben ik er tenminste zeker van dat hij deftig eten heeft gekregen, want hij loopt al meer dan een week op het randje van ziek worden.