Omdat Bart na een week Dafalgans en vitaminen slikken gisteren toch moest plooien, was hij de hele dag thuis. Het varieerde tussen zetelhangen, mindless televisie kijken, mails beantwoorden, en pampers verversen.
Eigenlijk vond ik dat best fijn. Het is niet dat hij doodziek was zoals bij een zware griep het geval kan zijn, en dus had ik nog wel iets aan hem. En kon ik bijvoorbeeld Merel thuislaten terwijl ik om de jongens ging. Of hielp hij toch behoorlijk wat bij het in bad steken van de kroost.
Zoals hij zelf opmerkte, ’s avonds: het voelde een beetje aan als zondag. En da’s altijd een goed teken.