Weet je, ik ben ongelofelijk blij om thuis te zijn 🙂
Niet dat het in het ziekenhuis niet goed was, daar niet van: prima verzorging, alles bij de hand, lekker eten (ja, zelfs dat! Alleen de koffie was niet te drinken), en zelfs verpleegsters die me ’s morgens lieten slapen, en zachtjes binnenkwamen en zo.
Maar thuis… Eindelijk een goed bed, lekker tegen mijn lief kunnen aankruipen, maar vooral ook mijn twee jongens bij me. Ik heb ze gemist, die twee! Oma kwam ze gisterenavond brengen, en ze gingen uiteraard onmiddellijk kijken naar hun zusje, en daarna kropen ze bij mij in de zetel 🙂 Het gemis was duidelijk wederzijds geweest.
Mijn ventje is ook de liefste ter wereld: hij doet boodschappen en kookt (maar dat doet hij eigenlijk elk weekend), maar helpt me daarnaast ook met vanalles en nog wat. En hij ontziet me, laat me rustig mijn ding doen, en is duidelijk verzot op zijn dochter. En ik doe de was, maak soep, speel met de jongens, voed en was mijn meisje, en geniet. Reken maar!