Catullus

Gisteren is onze hond 14 jaar geworden. Jawel. De grote loebas (want dat is hij echt wel, een doodbrave labrador van 35 kilo, en toch geen grammetje vet) deelt ons leven dus al meer dan 13 jaar.

Nu is 14 jaar voor dit type hond echt wel oud, maar hij is nog bijzonder fit en gezond, en gaat elke dag wandelen met de hondenwandelaar/buurman-die-zelf-geen-hond-meer-heeft.

Dit is een fotootje dat Wolf vorige week nog van hem heeft gemaakt. Geef toe, echt oud ziet hij er niet uit, misschien een beetje grijs.

Catullus

Tegenvaller

Vandaag waren we nog maar eens uitgenodigd bij de schoonfamilie om samen deftig te gaan eten. Ik zag het volledig zitten 🙂

Mijn schoonouders wilden al lang eens gaan eten in een restaurant in Maarke-Kerkem, dat eigenlijk wel een goeie naam heeft. Het feit dat Peter Goossens van ’t Hof van Cleve er zat met zijn gezin, zegt ook wel iets.

Helaas voor ons, misschien, want de service was alles behalve. We waren er stipt om één uur, en konden onmiddellijk buiten gaan zitten op het terras met grote ramen rondom en een zeer enthousiaste parasol, zodat we zo goed als volledig beschut zaten tegen de wind. Het uitzicht is er fantastisch: de Vlaamse Ardennen op hun best.

Quasi onmiddellijk werd het aperitief opgenomen en gebracht. En dat was dat.

Tegen kwart voor twee, drie kwartier later dus, vroeg ik toch of ze misschien de bestelde flessen water wilden brengen. Hapjes voor bij de champagne hadden we nog niet gezien, en kregen we ook niet meer te zien, tenzij aan andere tafels. Het water werd prompt gebracht, samen met wat brood, waar iedereen zowat op aanviel.

Tegen twee uur verscheen het koude voorgerecht, maar de tonijntartaar was flauw en smakeloos. Meh.

Tegen kwart voor drie werd de pompoensoep gebracht: zeer lekker, maar moet dat zo lang duren???

Tegen kwart over drie kwam de hoofdschotel: wilde-eendenborst met een zeer lekkere saus, boschampignons en amandelkroketjes. Lekker, maar niks om over naar huis te schrijven. Bart haakte finaal af toen er nog pluimen aan zijn vlees bleken te hangen.

Het dessert was wel zeer lekker, al was het pas tegen vier uur: ijs van witte chocolade, chocolademousse en nog ietske.

Gelukkig waren de kinderen wel wildenthousiast: lekker eten voor hen, en vooral een zeer fijn speeltuintje beneden, waar ze quasi de hele tijd op gezeten hebben. Ze hebben zich geen seconde verveeld, heb ik de indruk.

Mja.

Daar zien ze ons toch niet meer terug, denk ik. Tenzij we nog eens getrakteerd worden :-p

Boursinsoep

In de categorie bijzonder simpele maar overheerlijke soepen 🙂

Ingrediënten:

– een dikke ui
– vetstof
– een paar stengels prei of twee handenvol diepvriesprei
– klein beetje selder (ik lust dat niet dus ik laat dat eruit)
– bouillonblokjes
– een doosje kruidenkaas naar wens (kan Boursin zijn, maar evengoed iets van de Aldi)
– peper en zout

Werkwijze:

– snij de ui in stukjes (hoeft niet fijn te zijn) en bak hem glazig in de vetstof
– doe er de fijngesneden groenten bij, en voeg wat water toe. Laat stoven.
– voeg de bouillonblokjes toe en roer om tot die opgelost zijn
– doe er nog extra water bij, en haal er de staafmixer door. Laat even stevig doorkoken.
– voeg de kruidenkaas toe, mix nog even door, maar laat niet meer koken
– kruid af naar smaak, en dien op met wat peterselie of zo

Smakelijk!

Champignonsoep

Dit vind ik persoonlijk één van de simpelste en lekkerste soepen om te maken.

Ingrediënten (4 ruime porties):

– 250 gr. champignons, die liefst zelfs al wat bruinig uitslaan. Ideaal voor dat bakje dat je vergeten was in je koelkast
– 2 uien
– vetstof
– bouillonblokjes
– melk (of room)
– peper en zout

Werkwijze:

– snipper de ui fijn en bak hem in de vetstof tot hij glazig wordt

– snij de champignons in grove stukken, doe ze met wat water in een mixkom, en mix ze fijn. Giet de bruine brij in de kookpot bij de uien. Laat even doorstoven.
– voeg er extra water toe (nog zeker niet de ganse hoeveelheid), de bouillonblokjes, en laat even doorkoken
– voeg naar smaak melk (ik doe er nogal veel in) of room toe, en kruid af. Best niet meer laten doorkoken nu.

Smakelijk!

Restaurant Pakhuis

(Deze post verscheen eerder al op Gentblogt)

Eigenlijk is het Pakhuis in Gent toch wel een begrip, en toch bleek er nog niks over op Gentblogt te staan. Een ware schande! Want dit restaurant heeft, naar mijn bescheiden mening, zowat het mooiste interieur van de ganse stad. Het is gevestigd in een oud – jawel, verrassing –  pakhuis midden in de stad, aan de achterkant van de MacDonalds en de Korenmarkt. De renovatie moet destijds handenvol geld gekost hebben, maar het resultaat is prachtig! Overal is het stalen gebinte mooi te zien en beklemtoond door het typische groen dat de art nouveau zo kenmerkt. Maar ook de rest van de inrichting is knap gedaan: in het midden staat een gebogen bar die het bekijken meer dan waard is, en prachtige trappen met een aantal marmeren treden leiden naar de bovenverdieping, waar je dus rondomrond ook kan tafelen met schitterend uitzicht op het midden van het restaurant. Er is een hoek met lederen zeteltjes waar je rustig iets kan drinken (voorbij een levensgroot Nikebeeld), en ook het terras is in de zomer niet te versmaden. Zelf heb ik geen foto’s getrokken, mijn kleine prutscameraatje zou het geheel serieus onrecht aandoen, maar neem gerust een kijkje op hun website.

Maar al die interieurpracht ondersteunt eigenlijk de echte reden waarom ik schrijf: de keuken! Het is heel erg lang geleden dat ik er nog ’s avonds ben geweest, maar afgelopen maandag nam mijn man me mee voor de lunch. Je kan er een lunch krijgen voor 12.90€: misschien niet echt goedkoop, maar zeker de moeite waard. Uiteraard is er ook de kaart, waar tal van visgerechten op staan, een aantal typisch Vlaamse klassiekers, maar evengoed een aantal gerechten waarvan vlees en groenten op de eigen boerderij in Frankrijk gekweekt zijn. Mijn man nam de Op Velkant gegrilde Schotse Zalm, Zuringsausje, Slaatje van Bio Bietjes, Aardappelmousseline met Kerrie, ik had me laten verlekkeren door een slaatje van gerookte paling met gebakken mosseltjes, slaatje van boontjes en frisse sla (of zoiets, ik weet de juiste benaming niet meer). Wel, ik moet toegeven, het smaakte me immens!

pakhuis

In minder dan een uur waren we weer buiten (wat ook de bedoeling was, gezien onze drukke agenda’s), hadden we net geen 50 euro uitgegeven voor twee heerlijke schotels, met elk twee drankjes erbij, en met een zeer goed gevoel.

Zoals gezegd, zeker niet de goedkoopste lunch in het centrum, maar wel de stijlvolste, en dus een aanrader als je eens een businesslunch moet organiseren.

Brasserie – restaurant Pakhuis
Schuurkensstraat 4 – 9000 Gent
09/223.55.55
Keuken open alle dagen 12.00-23.00
In het weekend tot 24.00
www.pakhuis.be

Bloemen

Omdat Bart vandaag voor vier dagen weg is naar een conferentie in Amsterdam, heb ik mezelf eens verwend met een boeket. In mijn lievelingskleuren, al vloekt het een beetje met het rood van het interieur.

boeket

En zeg nu zelf, je zou nooit geloven dat dit maar 12,50 euro heeft gekost, nee?

IVF.

Volgens het Vaticaan had IVF nooit mogen bestaan.

Wel, allerliefste Kerk, kijk naar onderstaande foto, en zeg me eens zonder blikken of blozen dat zij dus nooit hadden mogen bestaan. En dat ik de overblijvende embryo’s niet had mogen schenken aan kinderloze echtparen voor wie zij de laatste kans vormden.

IVF

Ik noem mezelf nog steeds christelijk, maar het predicaat ‘katholiek’ wil ik deze dagen liever niet meer horen.

Want, liefste Kerk, weet je wat? Fuck off!

Laarsjes

Normaal gezien ben ik echt geen schoenenmadam: ik heb een paar stevige halfhoge laarzen voor in de winter, en doorgaans komt er niet veel anders aan mijn voeten. Oh jawel, ik heb schoenen voor alle mogelijke gelegenheden, maar die gebruik ik dan ook enkel maar dàn, en niet voortdurend. In het begin van de zomer kies ik een paar sandalen uit, en over ’t algemeen blijft de rest dan gewoon in de kast staan. Ik verslijt dus ook alleen maar die ene paren, de rest kan jaren oud zijn.

En toch had ik begin juli, toen ik rondliep in het Wijnegem Shopping Center, een paar hele knappe rode laarsjes gezien van Cypres. Ik had toen niet veel tijd meer, en dacht bij mezelf dat ik ze wel in Gent ging vinden ook. Valt dat even tegen zeg! En dus ben ik nog steeds verliefd op een paar halfhoge rode laarsjes, maar wil ik ze eerst passen om zeker te zijn dat ze niet te hoog zijn, ze zien er nogal hoog uit. Mocht iemand ze weten staan in het Gentse, laat het me weten!

schoen

Scouts

Sinds vandaag zit Wolf in de scouts hier in Wondelgem. Ik heb het eigenlijk nooit zo voor het formele van scouts gehad, ik ben in hart en nieren een KSA-VKSJ- madam, maar bon, dat hebben ze hier niet op Wondelgem, dus dan maar de scouts.

Vorige week waren we het compleet vergeten, en had naar ’t schijnt zijn vriendje Evert de hele tijd zitten zagen over het feit dat Wolf er niet was.

Vandaag dus wel, en wel met schitterend weer!

Bart had hem gebracht en ging hem ook weer ophalen, en hij was pottezwart, steendood, en had zich keigoed geamuseerd.

Dat zegt genoeg zeker?

Latijn en Grieks

Stoom kwam uit mijn oren, vorige week, toen ik zonder meer ongenuanceerd in de krant las dat je meer slaagkansen hebt aan ’t unief als je uit het katholieke net komt, dan als je uit het GO! (Gemeenschapsonderwijs) komt. Tsja, zo kan ik het ook: als konijn heb je meer kans om geschoten te worden in november in de polders, dan in mei in een hokje in een stadstuin. Serieus?

Het GO! heeft nu eenmaal meer leerlingen uit sociaal armere milieu’s, en het katholieke net telt meer ASOscholen, en dan is het niet moeilijk natuurlijk. Als je echter rekening houdt met achtergrond en het type school, zijn er quasi geen verschillen meer qua slaagkans. Dat ze dát eens in de krant zetten, zeg!

Soit, er kwam een artikel binnen in de interne krant van het GO!, en dat wil ik jullie niet onthouden.

Latijn en Grieks horen zéker thuis in het GO!

01/10/2010

Naar aanleiding van een artikel in De Standaard van maandag 27 september 2010 schreef het GO! een reactie onder de titel Slaagkansen in het hoger onderwijs. Zijn Latijn en Grieks de ingrediënten voor succes?. Nogal wat leerkrachten Latijn en Grieks lazen hierin de voorbode voor de afschaffing van hun vak. Dat is begrijpelijk en siert hen ook in hun liefde voor de vakken, maar is niet nodig.

De tekst is een reactie op een artikel in de Standaard waarin de resultaten van een studie van Vives voorgesteld werden. In de Standaard en in de studie ‘vergeten’ de auteurs de link te leggen tussen slaagkansen in het hoger onderwijs en de sociale achtergrond van de student. Ze koppelen er de slaagkansen aan het feit of leerlingen al dan niet een afdeling met Grieks en Latijn hebben gevolgd.

Het GO! meende hierop te moeten reageren door een pleidooi te houden voor een echte democratisering van het onderwijs.

We kunnen niet ontkennen dat er slechts weinig kansarmen doorstromen naar studierichtingen met Latijn of Grieks. Dit betekent niet dat Latijn of Grieks moet afgeschaft worden, maar wel dat we er moeten voor zorgen dat er een grotere sociale mix komt in deze studierichtingen. Dat betekent ook dat er nog werk aan de winkel is want dat de onzichtbare sociale barrière, die heel wat leerlingen weerhoudt om naar Latijn (en trouwens ook andere als elitair opgevatte studierichtingen) door te stromen, moet verdwijnen. Het GO! is dus geenszins van plan deze vakken op te geven.

Integendeel. We moeten er precies alles aan doen om ook deze vakken die bij sommige groepen van de bevolking blijkbaar moeilijker liggen te leren kennen. De culturele waarde van deze twee talen en de culturen die ermee samenhangen voor de Europese ziel is zo groot dat we die net aan zo veel mogelijk leerlingen moeten kunnen overbrengen.

Maar dat zal wellicht toch ook een creatieve aanpak vergen, want de sociale barrières die er lijken te zijn rond deze vakken kunnen we niet negeren. Het is zo’n beetje als met klassieke muziek. Die wordt ook vaak als voor slechts een kleine klasse gezien en toch is het op een radiozender als Klara, in bibliotheken overal in het land en in cd-winkels gratis of in het andere geval bijzonder goedkoop te verkrijgen. We zitten dus met een vooroordeel dat we moeten zien weg te werken. En dat is net de uitdaging van het GO! dat zich als net als geen ander steeds heeft ingezet voor het kwetsbare.

Wie suggesties heeft kan die mailen naar Luc Vernaillen (luc.vernaillen@g-o.be), pedagogisch adviseur voor deze vakken voor het GO!