Yup, vandaag was het weer tijd voor een bezoek aan de gynaecoloog. Aangezien ik nogal teleurgesteld was in de vervanger van mijn zieke vaste dokter, en vooral door hem niet ernstig werd genomen ivm. bloedwaarden, ben ik veranderd.
Aan deze dokter deed ik mijn verhaal, en na een blik op de bloeduitslagen, zei hij: “Ik ga nu wellicht op uw tenen trappen, maar… voor een zwangere vrouw zijn die bloedwaarden niet zo uitzonderlijk hoor.” Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. “Uw ijzer is inderdaad veel te laag, en ge moet effectief die spuiten blijven krijgen, maar dat kan die vermoeidheid niet veroorzaken, dat is de daaraan gekoppelde hemoglobine, en die is weliswaar iets te laag, maar nog niet zo dramatisch.” Allez bon?
Naarmate ik echter meer en meer vertelde, tijdens de echo en de monitor, gingen bij hem toch ook de wenkbrauwen omhoog. Oedeem? Extreme jeuk? Nog nooit een urinestaal afgenomen? Op een bepaald moment vroeg hij zelfs wat die ander dan wél onderzocht op die maandelijkse controles. My thoughts exactly.
Gelukkig kon hij wel bevestigen dat met het kind alles in orde was: nu al 2.5 kilo, dus een grote.
Hij heeft nog een bloedstaal afgenomen, daar alle mogelijke tests op aangevraagd (zij kunnen veel meer aanvragen dan een gewone huisarts), en volgende week moet ik terug om de uitslag daarvan te bespreken.
Ik ben benieuwd. Hij was ontwapenend eerlijk, en vooral open. En dat is wat ik wil bij een dokter. Oef.