Weet je, zoals in elke job, gaat het ook in het onderwijs om de waardering. Die kleine dingetjes die het hem doen. Leerlingen die na de vakantie afkomen met een kaartje van de keizerlijke stamboom dat ze in Duitsland zijn tegengekomen en dat ze speciaal voor jou hebben meegebracht. Een leerling die jou uitkiest als vertrouwenspersoon om over problemen te praten. In het jaarboek zien staan dat ze jou de meest gepassioneerde leerkracht vinden. Dat soort dingen.
Of zoals vandaag: ik wil mijn klas binnengaan na de speeltijd met mijn zesdes, en zie twee lummels van vorig jaar in de gang. Na een allerhartelijkste begroeting vragen ze of ze soms een lesje nog mogen komen meevolgen. Good ol’ times en zo. Ik zie niet in waarom niet, en beide heren posteren zich op hun plaatsje van vorig jaar, net voor mijn neus. De ene heeft een pakje in de hand, het lijkt wel een pak friet of zo. Blijkbaar is het een cadeautje voor mij, en zijn Reinout zijn verpakkingsskills niet zo hoog :-p Ik doe het open, en zie een pakje Pampers New Born 🙂 Toch ongelofelijk lief?
Ze hebben overigens netjes opgelet in de les, zelfs af en toe antwoord gegeven, en wensten me na afloop veel succes. Twee grote kiekens, geef toe! Maar man, ze hebben wel mijn dag goedgemaakt, en meer. Het moet toch zijn dat ze, ondanks alles, mijn lessen hebben geapprecieerd 🙂