Toen ik een paar weken geleden aan het Vanbeverenplein in Wondelgem moest zijn, nam ik een ietwat ongewone weg terug naar huis, en stootte ik op een allercharmantst parkje aan de Gentseaardeweg. Ik had het nooit eerder gezien, en de kinderen waren er meteen weg van.
De speeltuin is niet meteen alledaags: er zijn geen glijbanen, geen schommels en geen gewone klimrekken. Er zijn wel twee grote heuvels opgeworpen, waarop alle mogelijke klimtuigen staan opgesteld: grote palen met uitsparingen om de voeten te zetten, klimnetten, hangtouwen, een wiebelbalk… Wolf, zes jaar, was er meteen weg van, en legde het behendigheidsparcours meerdere keren af. Voor Kobe, net drie geworden, is het nog wat te moeilijk, maar met de hulp van mama lukt het toch ook aardig. Toch vond hij de speelvissen in de zandvlakte tussen de twee heuvels nog het leukste, samen met het vlot dat daarin ligt: ideaal om de fantasie te laten werken, zo bleek.
Ik zat er al een tijdje op één van de balken, toen een buurtbewoner met zijn hondje een praatje kwam maken. Vroeger stond er een meer conventioneel speeltuintje, vertelde hij, meer gericht naar kleine kinderen, maar aangezien er vandalisme was, en er vooral jongeren kwamen rondhangen, hebben ze het omgebouwd. Helaas zijn toen ook de zitbanken verdwenen, die vooral bij de oudere bevolking zeer populair waren. En als je nu met je kleinkinderen komt, waar moet je dan in hemelsnaam zitten? Ik moest hem gelijk geven, ik had me zelf ook op een van de speeltuigen gezet.
Toen ik een opmerking maakte over het feit dat er zo goed als niks van afval in het zand lag, lachte hij schamper: dat was niet omdat de mensen plotseling zoveel gemeenschapszin hadden, maar wel omdat een negentigjarige uit een van de aanpalende huizen vrijwel elke dag zijn toertje deed, en al het afval verzamelde. Chapeau!
Hij vond het wel jammer (en hij echt niet alleen, mijn kinderen ook) dat de heuvels en de zijkanten van het parkje zo overwoekerd waren met brandnetels. Er waren mooi begaanbare paadjes, maar bepaalde balken waren niet meer bruikbaar door de netels. Vorig jaar had hij een mailtje gestuurd en waren ze het komen maaien, vertelde hij.
Intussen zag ik de een na de ander passeren met zijn hond op het belendende grasveld, soms zelfs hele groepjes wandelaars. En hadden die allemaal een zakje mee om het gevoeg van hun huisdier op te ruimen? Was het maar waar… Ik heb de kinderen dan ook moeten verbieden om op het grasveld te lopen: dat was gewoon een uitgebreid hondentoilet, helaas, en niet geschikt als speelweide.
Toen ik thuis kwam, heb ik via GentInfo (09/210.10.10) naar de groendienst van de stad gebeld, en de netels gemeld. Onze huisfotograaf van Gentblogt is twee dagen later foto’s gaan nemen, en jawel, de netels waren netjes verdwenen. Ik denk dat ik één dezer nog eens met de kinderen tot daar fiets: het ziet er weer helemaal bespeelbaar uit!
Dit artikel is eerder al verschenen op Gentblogt, en daar kan je dan ook meteen de foto’s zien van onze onvolprezen fotograaf Max.