Ofte het Europees FigurentheaterCentrum. Dat is waar wij (de kinderen, mijn ma en ik) de snikhete namiddag hebben doorgebracht. Dat het heet ging zijn, dat wisten we op voorhand, gelukkig maar. Maar de Gentse Feesten kan je nu eenmaal niet verleggen, en als we dus iets wilden zien, dan moesten we de warmte maar trotseren.
Ik heb me geparkeerd op het Vanbeverenplein, en daar hebben we, tot vooral groot jolijt van Kobe, de tram genomen tot aan het Gravensteen. Vandaar is het maar een stap meer tot aan de Trommelstraat, waar het voornoemde EFTC gevestigd is. Ik had water mee, en wafeltjes, maar de Gentse Feesten blijven niet gratis als je de horeca niet steunt, en dus hebben we uiteraard ook ter plaatse drank en spijs gekocht.
Niet dat het EFTC gratis is: hier moet je betalen, terwijl je dezelfde voorstellingen ook gratis op diverse plaatsen in de stad kan zien. Maar hier zit je dan ook op een rustige binnenkoer, onder grote parasols, en heb je gegarandeerd een stoel.
Over de voorstellingen zelf kan ik vrij kort zijn: je kan het ganse verslag van Veerle met foto’s van Max Van Hemel nalezen op – uiteraard – Gentblogt, en wel hier. De eerste voorstelling was een circus, en vrij onderhoudend. Kobe heeft in elk geval goed gelachen, al had hij echt last van de warmte, en zou hij liefst van al in zijn bedje geslapen hebben.
De tweede voorstelling was helaas niks voor ons. Ik ken het Gilgameshepos, en ik moet toegeven, de Irakese acteur deed dat knap en in vlekkeloos Frans, maar… Het was verteltheater, waarbij hij maskers gebruikte om de verschillende personages uit te beelden, maar geen poppentheater. Op zich wellicht een knappe voorstelling, maar hoegenaamd niet geschikt voor het EFTC, laat staan voor Vlaamse kinderen.
Omdat die zich verveelden, zijn we gaan rondlopen, hebben even staan kijken bij een goochelaar, en hebben ons gewoon een weg door het volk gebaand. Tegen 17.15u waren we terug in het EFTC voor de volgende, lange voorstelling. Blijkbaar ging het om het eindwerk van een groep jonge, internationale poppenspelers; maar ik heb me in alle ernst de vraag gesteld of ze er hiermee werkelijk door waren. Het was bizar, niet te volgen, en soms ronduit psychedelisch. Ok, het moet een droomwereld voorstellen, maar dan graag eentje met toch ietsje van logica? Wij zaten met een aantal te kijken met open mond, met een heel erg groot WTF-gehalte. De kinderen waren echter gefascineerd, en Wolf heeft blijkbaar zelfs het hele verhaal uitgelegd aan Max, de fotograaf. Persoonlijk denk ik dat de spelers behoorlijk wat gesnoven hadden toen ze de voorstelling samenstelden. Tsja…
En toen was Kobe helemaal steendood, en heb ik ze thuis een boterham gegeven, even goed afgespoeld onder de douche, en in bed gestoken. Het was meteen stil.
Tiens tiens.