Vandaag moest ik om 13.20u bij de gynaecoloog zijn – alles is trouwens in orde, dank u – en daarna wilde ik met de kinderen naar de Gentse Feesten. Het feit dat de dokter net een bevalling moest doen, en dus een uur vertraging had, dat namen we er maar bij. De jongens hebben zich voorbeeldig gedragen, en rustig en stil zitten spelen in de wachtkamer.
Daardoor waren we pas ietsje na drie op Barts parkeerplaats in ’t stad. Toch gemakkelijk, zo’n eigen plaatsje vlak in het centrum: ik ga dat missen, wanneer het kantoor verhuisd is. Soit, ik dwaal af: we namen de buggy, de nodige flesjes water en dergelijke, en begaven ons doorheen de Veldstraat. Omdat ze zo braaf waren geweest, had ik de kinderen een ijsje beloofd, en waar beter dan bij de Australian Ice Cream? Wolf nam aardbeien, en die was nogal zoet. Hij had er dan ook vrij snel genoeg van, en heeft dan gewisseld met mijn Butterscotch. Kobe kreeg een gigantische bol kokosnootijs in handen, en gaf geen krimp: zonder veel commentaar of poeha verdween het ijsje langzaam maar zeker :-p Als het ook maar eten is, bij dat kind :-p
We waren net op tijd op de Korenmarkt om daar een paar rare vogels te zien passeren, en daarna hebben we even gewacht om de puppetbuskervoorstelling te zien van Garin-Trousseboeuf met Le Castelet de Josette. Het was helaas in het Frans, maar doordat de geanimeerde zandzakjes (ongelofelijk knap in al hun eenvoud) bijzonder sterk visueel bezig waren, gaf dat eigenlijk niet voor de kinderen. Die hadden meer last van de warmte dan van het Frans. Ook de zonnecrème die Max (een van Gentblogts hoffotografen) uitleende, was zeer welkom.
Daarna heb ik even getwijfeld, maar zijn we toch nog gebleven voor de volgende voorstelling, en dat was pas echt een schot in de roos. Cie La Mallette met Il est une fois… bracht een quasi woordenloos, maar zowel auditief als visueel sterk verhaal over een wolf. Die wil perse een schaapje als avondmaal, maar raakt maar niet voorbij de alerte herder. Als hij op een bepaald moment zijn poot bezeert en die in het verband stopt, maakt hij er een schaapje van. De honger wordt hem te sterk, en in al zijn miserie hakt hij zijn eigen poot af, in de waan dat het een echt schaap is. Groot is dan ook zijn verbazing als het beestje echt tot leven komt, en nogal psychopathisch blijkt te zijn.
Wolf kon het verhaal detail per detail navertellen, Kobe was ongelofelijk onder de indruk, en bij momenten gewoon bang van de wolf.
We waren er niet alleen: ook San (van Gentblogt) was er met haar vier kinderen, samen met de fotograaf Max, en die hebben dan ook een mooi verslag geschreven, wat u alhier kan lezen en fotografisch kan bewonderen. Beide fotootjes hier zijn dan ook van Max Van Hemel, en kan u in het groot zien op Gentblogt.
Daarna zijn we naar huis teruggekeerd: vooral Kobe was doodop van de emoties en de warmte.Verder dan de Korenmarkt zijn we dus niet geraakt, en eigenlijk hoefde dat niet ook.