Deze morgen ben ik toch eventjes in paniek geslagen. Bij het opstaan zei Wolf al dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat gebeurt wel meer. Maar, aan de ontbijttafel begon hij plots te huilen: dat het echt niet ging. Toen hij een paar ogenblikken later begon over te geven, wist ik dat het menens was. Helaas, zijn timing was weer weergaloos: Bart zat in Frankfurt, en ik moest examens gaan afnemen. Help! Als een zot ben ik naar mijn ma beginnen bellen, waar ik geen gehoor kreeg en ik dus hartsgrondig vloekte. Het was pas toen ik in een halve paniek naar school belde om me minstens de eerste twee uur (bijkomend toezicht bij geschiedenis) te vervangen, dat mijn frank viel: mijn ouders zaten in Portugal! Uiteraard gingen ze niet opnemen!
Helaas moest ik wel zelf examen afnemen om 10.10u, en moest ik dus wel degelijk naar school. Ik heb dan maar -alweer- mijn schoonvader opgebeld in Ronse, en die kon er een uur later wel zijn. Oef. Ik heb de tranen uit mijn ogen geveegd, en rustig proberen ontbijten.
Intussen moest Kobe wel nog naar school: die voelde zich kiplekker, liep te zingen en te dansen als gewoonlijk. Ik liet een lijkbleke Wolf even alleen op de zetel, met de belofte me te haasten. Toen ik een kwartier later terugkwam, had hij nog eens overgegeven in een emmer, maar voelde zich wel wat beter.
Een yoghurtje bleek nochtans geen succes, en uiteindelijk heeft hij vier keer gekotst, en een tijdje geslapen in de zetel. Mijn schoonvader is hier gebleven van half tien tot kwart voor één (ik heb na het examen nog snel een paar boodschappen gedaan zoals brood en zo), en ik was daar immens dankbaar voor.
En als u me nu even excuseert, dan ga ik nu Murphy wurgen. Met zijn stomme wet!