Er is hier vandaag ten huize veel werk verzet.
Zelf heb ik mijn mondelinge reeksen examens van de vijfdes en de zesdes afgewerkt en uitgeprint, en dan nog een hoop klein papierwerk gedaan.
Rond tien uur kwam de kuisvrouw aanwaaien, zodat het huis hier weer helemaal netjes en proper lag 🙂
En rond één uur zag ik plots iemand in mijn tuinhuis rommelen: mijn schoonvader en mijn nonkel, die met hun tweetjes de haag gingen kortwieken. Aan de telefoon had schoonpa Jeroom gezegd: “Allez gij, als we daar met tweeën vier uur aan werken, zal ’t wel gedaan zijn zeker!” Ik durfde hem uiteraard niet tegenspreken, maar vond dat een optimistische schatting. De twee werkers zijn namelijk respectievelijk 65 en 75 jaar oud, intussen. Het zijn harde werkers, daar niet van, maar niet echt meer jonge veulens, en daarbij was het nog behoorlijk warm buiten.
En, toegegeven, helemaal eerlijk was ik ook niet geweest: het was niet zomaar de haag een beetje trimmen, vanboven moest er een halve meter af, en ook aan de zijkanten moest ze serieus aangepakt worden. Ze hebben samen serieus doorgewerkt, acht grote grote zakken gevuld met aangestampt snoeisel, en enkel nog maar de twee rechte stukken afgewerkt. Aan het langste eind haag zijn ze nog niet eens begonnen. Nonkel had last van de warmte, zei hij, en ik kan dat best geloven.
Het is in elk geval bijzonder geapprecieerd. Zelf kan ik het niet meer doen, Bart heeft er geen tijd voor, en dus had ik een jobstudent of zo moeten zoeken. En op deze manier zag ik hen ook nog eens een keertje, en waren mijn twee jongens ook heel enthousiast toen ze van school kwamen.
Volgende week of zo het vervolg. Als het wat minder warm is.