Slapen

Kobe is nu bijna drie jaar, en heeft nog steeds ongelofelijke nood aan een dut in de namiddag. Ik schrijf met opzet ‘dut’, want een ‘dutje’ kan je het niet noemen.

Uiteraard gaat hij naar school, en op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag komt er van slapen niet veel in huis. Maar op woensdag, zaterdag en zondag slaapt hij. En dan bedoel ik slapen: doorgaans een stevige drie uur, en dan moet ik hem nog wakker gaan maken…

En het is niet alsof hij ’s nachts niet slaapt: ze liggen er beiden in tussen zeven en half acht, en slapen tot zeven uur ’s morgens.

Toch durft hij wel eens te protesteren tegen dat slapen: dan zegt hij dat hij niet moe is, terwijl hij in zijn ogen aan het wrijven is en passief in de zetel hangt. Dan brult hij als ik hem toch meeneem naar boven, en spartelt hij tegen als ik hem een slaappamper aantrek. Maar zodra hij in bed ligt, en ik tegen hem aankruip voor een knuffel en een slaapliedje, dan wordt hij stil. Dan valt zijn euro, dat het misschien toch wel lekker is zo in bed, en dat het toch wel deugd zou doen. En dan blijft hij stil voor drie uur.

Raar kind :-p