Op maandagmorgen heb ik, zoals zoveel mensen, wel eens geen zin om weer aan de werkweek te beginnen. Dan zucht ik eens diep, grabbel mijn boekentas, en sleep me naar school.
En dan krijg ik 15 vijftienjarigen voor mijn neus met zowat hetzelfde gevoel, die binnenstrompelen en duidelijk nog niet goed wakker zijn. En dan vliegen er een paar sarcastische opmerkingen heen en weer, wat grote grijnzen, een stek links en rechts, en klaart mijn humeur zienderogen op.
Een kwartier later heb ik er weer volop zin in, ben ik weer onnozel aan het doen, en geniet ik er weer van. En zij? Ach, het duurt wat langer om wakker te worden, dat wel, maar echt tegen hun zin lijken ze er toch niet meer te zitten. Voor zover dat geldt op een maandagmorgen om kwart voor negen als je vijftien bent :-p