Vandaag voelde ik me beduidend beter dan de voorgaande weken, en ik heb ervan geprofiteerd om in de namiddag in ’t stad te gaan. Die verbeteringen lagen daar nu al zo lang, ze konden nog wel wat langer wachten :-p
Ik moest namelijk al eeuwen teruggaan naar de winkel van Cora Kemperman, mijn favoriete merk. Vorig jaar in de grote vakantie had ik daar namelijk een prachtig paars vestje gekocht, een zeer speciaal model, waar ik compleet verzot op was. Volle prijs, dat spreekt voor zich :-p Helaas bleek na een keer of drie dragen, dat er een gat zat in de oksel: de naad was te nauw genomen, en het tricotwerk was beginnen uitlopen. Begin november was ik ermee teruggeweest, en ze gingen het naar de hoofdzetel terugsturen en zien wat die gingen zeggen. Het ging wel een hele tijd duren, dat wel. Soit, dat moest dan maar.
In februari belden ze me dat de hoofdzetel het aanvaard had, en dat ik ofwel een cadeaubon ging krijgen, ofwel een gelijkaardig vestje terug mocht nemen. Ik ben er helaas niet geraakt. De bedoeling was de paasvakantie, maar ik voelde me toen zodanig mottig, dat dat niet lukte.
Vandaag is dat dus wel gelukt. Helaas bestond het vestje niet meer in hetzelfde kleur (en het was nu net ook dat kleur dat ik zo fantastisch vond), maar in de stock hadden ze het wel nog liggen in een lichtgrijs. Ik heb dat dan maar meegenomen, het materiaal en het model blijven ook bijzonder knap en aangenaam. Ik kon het ook niet laten, en heb nog een mooi Tshirt in donkerpaars met korte mouwen meegenomen.
Hmm. Ik denk dat zo stilletjesaan mijn halve kleerkast van Cora Kemperman komt. Ze moet maar zo geen mooie dingen maken!