Rococo

Een tijdje geleden werd ik op zaterdagavond, op het nogal onverwacht, gebeld door een vriendin of ik niet mee ging naar de film. Dat ging me te nipt worden, maar ze mocht me altijd bellen om daarna nog iets te drinken.

Rond half elf toog ik dus richting centrum. Na enige omzwervingen – zij wou nog iets eten, maar zelfs op zaterdag is dat blijkbaar moeilijk op dat uur – en een tussenstop bij de Amadeus voor onvolprezen ribbetjes, verzeilden we in het Patershol in de Rococo.

Ik was er lang geleden ooit al eens binnen geweest, maar veel herinnerde ik me er niet van, behalve dan dat ik het er echt wel gezellig had gevonden. En jawel, mijn gezelschap was meteen gecharmeerd. Eigenlijk is de hele Rococo niet meer dan een uit de kluiten gewassen huiskamer van een herenhuis. Om de hoek als je binnenkomt, is er een kleine toog. Overal staan ronde tafeltjes met stoelen of bankjes rond, er hangen spiegels en kerstboomlichtjes, kaarsen, veel ornamenten, en de haard brandt gezellig. Toen we binnenkwamen, was er geen muziek, maar iets later nam iemand plaats achter de buffetpiano, en begon evergreens te spelen.

Je gaat ook niet zomaar binnen en neemt plaats, nee, je wacht netjes aan de ingang tot de bardame je zegt of er wel plaats is. Ik heb het gevoel dat ze vrij kieskeurig en eigenzinnig is in het kiezen van haar clienteel, en dat het er een beetje van afhangt of er al dan niet plaats is. In elk geval is er het systeem zoals in de Mokabon: waar zitplaats is, kan je aanschuiven. Ik heb het gevoel dat wij op die manier het verliefde koppeltje dat al aan ons tafeltje zat, hebben weggejaagd. Mochten jullie dit lezen: sorry daarvoor!

Na eventjes wachten – de bardame was in druk geanimeerd gesprek gewikkeld met klanten die net weggingen – kwam ze de bestelling opnemen, en verklaarde ze ons “wijze mensen”. Daarom ging ze ons een extraatje van het huis geven, een klein glaasje zelfgemaakte Liqueur d’Amour. En jawel, iets later kwam ze af met de drankjes (waaronder zelfgemaakte ijsthee van rozenbottel met passievruchten bij, zéér te smaken) en met een klein dreupelglaasje voor elk. Het recept was geheim, verklaarde ze. Toen ik daarop, na een uitgebreide snuif- en proefsessie, een aantal dingen opsomde, lachte ze geheimzinnig, maar voegde eraan toe dat ik wel een zéér scherpe neus had!

In elk geval hebben we het er zeer naar onze zin gehad: gezellig, druk maar niet té, livemuziek maar zeker niet opdringerig, en een fijn mens achter den toog.

En de rekening? Wil je geloven dat ik er niet eens op gelet heb?