Vandaag had ik het weer eens aan mijne rekker: integratie van de zesdestudiejaars. Dat houdt in dat de basisschool van onze school eens een kijkje komt nemen op onze school, dat ze een rondleiding krijgen, en dat ze ook 4 lesjes van elk een half uurtje krijgen in een vak dat ze nog niet kennen, en waar ze eventueel voor kunnen kiezen. Daar valt Wetenschappelijk Werk onder, Technologische Opvoeding, Engels, en uiteraard ook Latijn.
Ik heb daar kleine brochuurtjes voor gemaakt, met een algemene uitleg waarom ze Latijn moeten doen (ik leg dat in hun taal uit, de tekst is voor de ouders), maar uiteraard ook met meer dan dat, of het zou nogal saai zijn. Zo vertalen we dan samen een grafsteen voor een jongetje van anderhalf jaar, en zijn ze apetrots dat ze dat gedaan hebben. En daarna halen we tien anachronismen uit een tekening van een Romeins dorpstafereeltje, en dat vinden ze zalig natuurlijk.
Eigenlijk doe ik dat dus niet graag. Die gastjes gaan dat nooit merken, die zijn meestal laaiend enthousiast en dat is een goede recruteringsbodem (de reden waarom we het doen natuurlijk). Maar voor mij is dat alles behalve uitdagend, want er zitten er tussen die al op voorhand met gekruiste armen zitten en zeggen: “Latijn is stom, ik doe dat toch niet!” En ga daar dan maar eens tegenin. En dat dan zes keer. Soit, ik heb het maar twee keer moeten doen, want eigenlijk is het tegenwoordig de taak van mijn collega die eerstejaars geeft.
Maar enfin, ik heb me weer van mijn taak gekweten, ze waren enthousiast, en meer moet dat niet zijn.