En toen was er weer school. Ik had er tegenop gezien, omdat ik echt niet wist hoe ik me ging voelen, en of dat te combineren was met lesgeven. Maar lo and behold, het viel beter mee dan verwacht. Eigenlijk weet ik dat al lang: als ik een slecht humeur heb, of ik voel me niet schitterend, en ik begin les te geven, dan betert het doorgaans vrij snel. Tenzij ik echt ziek ben natuurlijk, maar dan ben ik doorgaans al niet eens naar school vertrokken. Ik haal dus echt energie uit het lesgeven, uit de leerlingen, uit het proberen hen te enthousiasmeren en iets bij te leren. En, geloof het of niet, maar doorgaans zijn het ook engeltjes: als ik zeg dat ik me niet zo goed voel, dan zijn ze rustiger en braver dan anders, en heb ik er al helemaal geen werk meer mee.

Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik dan natuurlijk keihard toesla als ze zich niet koest houden. Hmm.