Ik heb het eerder al gezegd dat ik een fantastische man heb. I know.
Zeg nu zelf: maandag heeft hij de kinderen meegenomen en is naar het Museum voor Schone Kunsten getrokken met hen, naar de tentoonstelling van Gustave Van de Woestijne. Je weet natuurlijk op voorhand dat je er dan geen uren kan rondlopen, maar blijkbaar vonden ze het bijzonder fijn. Het wandelingetje achteraf in het Citadelpark kan er ook voor iets tussengezeten hebben natuurlijk.
Ik vond het jammer dat ik niet meekon, maar zeg nu zelf: zo’n papa, da’s toch schitterend?