Helaas is dit geen aprilgrap: ik heb deze morgen naar school moeten bellen dat ik thuisbleef. Kotsmisselijk. Apelam. Goed om te bellen, en terug in mijn bed te kruipen. Gelukkig dat Bart de kinderen voor zijn rekening nam, want zelfs dat zou niet gelukt zijn.
De bedoeling was dat ik vandaag met de vijfdes mee zou gaan naar Antwerpen, voor een bezoek met gids aan het fotomuseum, dan een workshop, en in de namiddag een wandeling met foto-opdrachten. Ik hoop dat ik mijn collega’s nu niet te veel in de problemen breng… Moest het nog een dag op school zijn, zou ik me misschien nog hebben samengeraapt, in de wetenschap dat het amper vijf kilometer van mijn bed is, en dat ik daar regelmatig gewoon kan zitten en zo. Helaas.
Ik heb de hele dag in mijn bed gelegen, geslapen tot 13 uur, dan iets kleins gegeten, en dan weer verder geslapen tot 15.00, met aansluitend een doktersbezoek. Die denkt dat het een ernstige maagontsteking is, heeft mijn maagmedicatie verdriedubbeld, en gaat ook een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren, want wellicht zit ik ook ergens met een vitaminen- of mineralentekort.
Ik ben dan de kinderen gaan ophalen, al tandenbijtend, en heb me daarna weer in de zetel gedrapeerd. De babysit voor de Weight Watchers heb ik maar weer afgebeld: ik zag dat echt niet zitten. De kilo’s zullen er wel af zijn, geen nood, ik eet nauwelijks.
En geen zin in aprilgrappen uiteraard.