Dik tegen mijn zin, want veel te moe, trok ik gisterenavond naar de cursus van de Weight Watchers. Mijn humeur verbeterde er niet op toen ik niet Marianne, onze gewoonlijke coach zag zitten, maar wel een iets oudere man die een vervanger bleek te zijn.
Onverschillig ging ik op de weegschaal staan, en keek mijn ogen uit: 1,6 kilo deze week. Moh! Ik blij natuurlijk, maar ik had het niet echt verwacht. Niet dat er etentjes of zo op het programma hadden gestaan, maar ik had niet bepaald extra mijn best gedaan of zo, gewoon braaf punten geteld en nog een hoop vrije punten overgehouden. En gezumbad op maandag, dat wel. In totaal ben ik nu 5,4 officiële kilo’s kwijt op vijf weken, ik ben dik tevreden.
En toen kwam de Beverse coach aan het woord. Het thema bleek motivatie te zijn, maar door zijn preek (een beter woord kan ik niet vinden) van een uur had ik zin om een hele bak chocolade na elkaar op te fretten. Een andere cursiste vertrouwde me toe dat ze zelfs in slaap was gevallen… Pas op, bepaalde dingen die hij zei, waren ook wel waar, en gaven stof tot nadenken, maar… Voor mij had hij afgedaan toen hij begon: “Dames, wai gebroiken te veel ‘et woord stress. En stress, da’s eigelik een eufemisme. Wet er iemand soms wat een eu-fe-mis-me ies?” (Het accent, daar kon hij niet echt aan doen, maar het droeg niet bij tot mijn verdraagzaamheid. Mea culpa.) De toon was zó belerend dat ik het me niet eens verwaardigde om antwoord te geven. Toen iemand het antwoord gaf, speelde hij verbazing: “Jawadde, da’s nui al den derde groep op rai die ‘et antword wet! Straks kan iek nog begienne over een pleonasme!” Toen kon ik me niet meer inhouden, en merkte smalend op: “Voeg er dan misschien nog een tautologie en een homoioteleuton aan toe, hm?” Kom zeg: het is niet omdat we dikke vrouwen zijn, dat we stom zijn he! Ik had nog behoorlijk veel zin om achteraf hem even de etymologie van het woord eufemisme te gaan vragen, en eens zien wat hij daarvan ging terechtbrengen, maar ik heb het maar gelaten: zo kleingeestig wilde ik nu ook weer niet zijn.
Soit, zoals ik al zei heeft hij ook veel zinnigs gezegd, maar hij mag echt wel iets aan die Antwerpse arrogantie doen.
En nee, mijn humeur was niet echt beter toen ik thuiskwam. Ik heb nog iets gefret uit pure frustratie, en ben toen maar gaan slapen.
Hmpf.