Dinsdag was er klassenraad, maar die van mijn vriendin ging veel langer duren dan die van mij, en daarom had ze me gevraagd om haar Bo (ongeveer 2) mee te nemen uit de creche die bij de school hoort.
Toen ik dus op het onverwachts aan de naschoolse opvang van mijn jongens aankwam met een buggy en een mooi lief klein meisje daarin, kwam Kobe meteen op me toegelopen. ‘Ooh mama, is dat nu mijn zusje?”
Was het maar zo eenvoudig :-p
Daarnet waren ze trouwens nogal wild aan het spelen. We hebben een grote brede stoffen zetel, die er echt op gekocht is om languit in te liggen en te spelen en te springen. Er zijn ook een hoop kussens bij, en samen met de tv-dekentjes kan je daar prachtige forten mee bouwen, of frittakazen, zoals de kinderen het noemen. Deze keer was het meer dan een frittakaas, zei Wolf, het was een kong-fu-patat! En blijkbaar moet daar dan enthousiast op gesprongen worden, over gesprongen, af gesprongen, totdat ze allebei nat zijn van het zweet en ze enkel nog in hun ondergoed staan. En leuk dat dat is! En als er al eentje af dondert, dan weet hij dat het zijn eigen schuld is, en duurt het huilen ook nooit lang. Want zie eens dat ik ze zou verbieden om voortaan nog een frittakaas te bouwen!