Opheldering, jawel

Weet u nog, die rare brief van de politie? Waar ik toen kop noch staart aan kreeg, en al helemaal geen antwoord?

Gisteren heeft de bewuste agent me opnieuw gebeld. Bleek een grote stommiteit te zijn, en pas na veel heen-en-weergepraat is onze frank gevallen hoe het nu precies in elkaar zat.

Het probleem is namelijk het volgende. Mijn auto, de Xsara Picasso, was vroeger van Netlash, maar ik heb die overgekocht toen die einde lease was. De auto is nog lange tijd op naam van Netlash blijven staan, eigenlijk gewoon omdat ik te lui was om alle paperassen in orde te brengen. De kosten werden wel al door mij (of eigenlijk de gezinsrekening) betaald.

Nu, op 17 augustus, een maandag, heb ik eindelijk alle stappen ondernomen: ik had de auto de week voordien laten nakijken in de garage, op die maandag ben ik naar de keuring geweest, naar de verzekering gereden voor alle papieren, een nieuwe nummerplaat gaan halen, en dat was dat. Dàcht ik toch.

Bart had de week voordien, vrijdag de 14de, de auto nog gebruikt voor iets van Netlash, en toen een parkeerboete opgelopen. Netjes betaald, daar niet van.

De agent zat echter met een probleem: blijkbaar was de oude nummerplaat volgens de Dienst Inschrijvingen Voertuigen uit roulatie gehaald op 11/08, en was de boete dus op een auto die rondreed met ongeldige nummerplaat.

Unk?

Dat kon toch helemaal niet?

En toen klaarde het op. De formulieren voor een aanvraag voor een nieuwe nummerplaat worden ingevuld op het verzekeringskantoor. Manueel, met zo van die kottekes. En wellicht heeft de computer toen de 7 gelezen als een 1, waardoor de oude nummerplaat zes dagen eerder verviel, en al de rest zes dagen eerder was ingegaan. Geen kat die daarop zou gelet hebben, als er intussen geen boete was geweest.

De agent kon zich daarin vinden, want dat leek zowat de enige plausibele oplossing. Hij wilde nog even verifiëren met mijn verzekeringsagent, en of ik dan de dag daarna even op kantoor kon langskomen? Het moest een officieel verhoor zijn aangezien hij al een procesverbaalnummer had aangemaakt, en dat kon niet per telefoon.

Zucht. Ik vandaag dus na het examen naar Ekkergem, om het nog even uit te leggen. Na een kleine vijf minuten wachten stond er een piepjong, niet onknap agentje voor me. Dat hij het even besproken had met zijn chef, en dat ze de hele zaak gewoon gingen laten vallen, want dat alles wat ik zei bleek te kloppen.

Allez bon. Moest ik me daarvoor zo haasten richting politiekantoor, aan de andere kant van ’t stad? Een telefoontje was wel zo makkelijk geweest, nee?

Soit, het mysterie is tenminste opgelost.