Vandaag zijn mijn grootmoeders op de koffie gekomen. Mijn ouders waren in de buurt met hen gaan eten, en aangezien het vreselijk lang geleden was dat ze hier nog waren geweest, kwamen ze hier dan maar koffie drinken, nogal op ’t onverwacht. Ik heb de vier éclairtjes die Bart voor onszelf had gekocht, in twee gesneden en een confituurtaart in de oven geschoven, en dat was dat.
Rond vier uur zaten we dus gezellig met zijn achten aan tafel: Bart, ik en de kinderen, mijn ouders, en de twee bejaarde dames. Bejaard is hier wel op zijn plaats, want de ene oma (omoe voor de kinderen) is 87, de andere 97.
Ik keek rond, en ik prees me gelukkig. Dat ik hen allebei nog heb, en in relatief goeie gezondheid en verstand. En ik vond het bijna niet te vatten dat er 95 jaar tussen de ene oma en mijn jongste zoontje zit. Bijna een eeuw. Poeh.
Moge dit nog vele jaren duren, oma’s!
Wo-how! Fijn! ’t Is dat mijn eigen grootvader binnenkort 87 wordt en in goede gezondheid verkeert. 🙂 Dan besef je dat dat serieus begint te tellen en dat het zo voort mag duren! Vele jaren toegewenst, inderdaad!
fantastische foto’s !