Slecht.

Donderdagnacht vreselijk liggen woelen in bed, en op een bepaald moment zelfs liggen klappertanden.

Ik vond dat dat eigenlijk al niet veel goeds beloofde.

Edoch, een leerkracht kan zich in de laatste weken voor  de examens eigenlijk niet permitteren ziek te zijn, dus raapte ik mezelf samen gisterenmorgen en schopte mezelf naar school.
Twee uur Zeno, Empedocles, Anaxagoras, Socrates en Plato later zag ik het niet meer zitten. Nog even wat bezigheidstherapie gegeven in de derdes, en naar huis. Om elf uur op school vertrokken, om twintig na lag ik al in bed, gene zever.

Ik heb als een blok geslapen tot vijf uur, en toen voelde ik me ronduit ellendig. Bart zat vast in een vergadering, en ik heb dan maar mijn ma opgetrommeld (de duts was net bij haar ma toegekomen, en toen moest ze alweer weg) om de kinderen op te halen, eten te geven en in hun bed te steken. Zelf kon ik amper nog op mijn benen staan: zware koppijn, keelpijn, oorpijn, spierpijn in gans mijn lijf, het ene moment rillen van de kou en het andere moment straaltjes zweet over mijn voorhoofd, en kotsneigingen. Griep dus, dacht ik.

Deze morgen deed mijn keel exponentieel meer pijn, kon ik nog amper slikken en had ik ook meteen meer dan 39° koorts, dus een dokter was wel op zijn plaats. De Gentse huisartsenwachtpost stuurde me een allercharmantste knappe jonge dokter, die mijn verwaarloosde uiterlijk, zweetgeur en wellicht breath from hell hoffelijk negeerde, een halve seconde in mijn pijnlijke grote muil tuurde, en meteen zijn conclusies trok. Een bijzonder enthousiaste amandelonsteking, in de volksmond ook wel angine genoemd. Hier leek antibiotica meer dan op zijn plaats, en dat schreef hij dan ook fluks voor.
Mijn allerliefste is meteen na het terugkomen van de zwemles naar de apotheker van wacht getrokken, en met een fikse dosis paracetamol ging ook het gevoel elk moment te kunnen doodgaan langzaam weg.

Ik heb zowel vrijdag als vandaag eigenlijk vooral geslapen. Maar best ook, praten was niet aan me besteed. Eten ook niet trouwens. Het enige wat ik eet, is om dan die antibiotica te kunnen slikken. Want ja, ook mijn maagmedicatie is net op, en ik verga dus van de maagpijn. Maar ik ga voorlopig nog niet dat benodigde attest zoeken, dat zie ik nog even niet zitten.

We zien morgen wel weer. Nu nog even niet.