Kunstbende

In de vorige post schreef ik dat Hannah de Kunstbende had gewonnen in de categorie txt. Bij deze ben ik nog haar tekst verschuldigd ook natuurlijk. Ik vind hem bijzonder knap voor een meisje van 15…

Meneer Morose op tuinierend pad.
Er is slechts één iets waar Meneer Morose bijzonder goed in is
en dat doet hij dan ook iedere morgen:
Opstaan
alsof er niets aan de hand is,
nooit iets aan de hand is,
zelfs als er absoluut iets aan de hand is
op een bijna opwindende dag als
vandaag.

Een beetje waarhoofdig heeft hij zijn gestreepte pyjamabroek opgerold en daarna voette hij naar het venster toe, om de herfstsfeer te bekijken.
Toen hij klaar was, dronk hij kaneelthee, want ook thee drinkt hij met seizoenen.

Zijn hark is oud en roestig en Meneer Moroses’ enige vriend.
Je zou kunnen zeggen dat hij danst met de steel, lichtvoetig in het gras, zoals clichés dat zo vaak doen met kapstokken;
maar dat mag u niet, want Meneer Morose houdt niet van lichte voeten en zelden van dansen. Alleen walsen met de hark van de buurvrouw vindt hij aangenaam, een kleine innerlijke prettigheid die hij zichzelf eens per jaar toestaat op een onbewaakt moment.Wanneer de buurvrouw haar hark subtiel in zijn tuin laat staan,
bijvoorbeeld.

Na de thee ging Meneer Morose voor zijn kastje staan, netjes volgestapeld met ooit gegeven cadeautjes. Hij heeft er zijn zwembroek uitgehaald, gekregen van een andere buurvrouw. Zij wou hem overhalen toch maar eens met haar in zee te gaan.Omdat het hem zo goed zou doen.
Meneer Morose woont aan de kust, weet u.
Hij heeft het nooit gedaan.

Vandaag heeft hij zijn zwembroek boven zijn pyjama getrokken, voor het geval zijn geliefde streepjesbroek nat zou worden. Het regent vaak in november, zo dacht hij bij zichzelf. Hij heeft ook een dure trui uit de bovenste lade gehaald, en dikke sokken uit de onderste, allebei geschikt voor de rest van de dag.
Rond de sokken heeft hij schoenen geknoopt.

Buiten haalde hij zijn hark om de herfst bijeen te harken. In zijn hoofd speelde het blauwe liedje. Roeshoofdig hemelend harkte hij blaadjes op hoopjes, in de hectaren van zijn tuin, in de hectaren van zijn geheugen.

Na een paar hoopjes liet hij zijn hark liggen in het mos. Dan bekeek hij  alleblaadjes, voelde ze met zijn handen. Hij bracht de miezerige blaadjes naar binnen, om ze te drogen tussen de bladzijden van een telefoonboek. Altijd slurpten ze de inktletters gulzig op, waardoor ze na een tijdje een andere eigenaar -en bijhorend adres- op hun nerven geprint kregen.

Maar ook de andere blaadjes verzorgde hij, en hij kleurde ze herfst. Een voor een maakte hij ze torenhoog en verspreidde de stapeltjes over de tuinen van beide buurvrouwen, overal precies evenveel, omdat hij de ene niet liever wou zien dan de andere. Daarna maakte de wind zijn meesterwerk af. En zo maakte hij de mensen gelukkig.

Nu ligt Meneer Morose in de zetel. Hij heeft zijn schoenen opgeknoopt en laat de wereld langzaam aan hem voorbijdraaien. Moe is hij, een beetje. Navrant.
Ook zijn rug doet pijn, want ten slotte is zijn hark al oud.

Hij dankt een god en hoopt dat de herfst nog lang zal duren, want in de tuin van zijn hoofd moet nog veel gestapeld worden.