In het kleine tuintje hier achteraan mijn bureau, tussen de rhodondendrons, heeft zich een koppel merels genesteld. Ik durf niet goed gaan kijken, uit schrik ze weg te jagen.
Ik heb er dus ook geen idee van hoever ze staan: of het nog om broeden gaat, of dat er al kleine opengesperde bekjes te bespeuren zijn.
Al wat ik weet, is dat om de paar minuten vader merel pikzwart afsteekt tegen de heldergele muur en de diepblauwe lucht, met een kronkelend wormpje in zijn bek.
Ik geniet ervan, en vrees het moment dat er een kat komt kijken. Ik heb er voorlopig nog geen, en ben zelfs geneigd toch nog eventjes te wachten. Nog eventjes.
aan- en afvliegen met wormpjes?
Dan mag je de suikerbonen al boven halen denk ik.
Hier is ’t een koppel tortels dat er dagelijks de stukken vanaf zit te vrijen. Pal in mijn zicht, geen sprake van dat ze rekening houden met mijn gevoelens!
Maar ooohhh, wat geniet ik er van (en stiekem is er ook een klein beetje jaloezie op al hun evenwichtskunsten. Lol)
leuk eh!