Jawel, het begint beter te gaan met mijn voet! Juicht en jubelt met mij!
Ik moet toegeven, de eerste dagen na de ‘plaaster’ deden raar, en vooral ook pijn. Niet de pijn van vroeger, wel een andere, meer normale pijn, zoals te verwachten na een operatie.
Beetje bij beetje ging het beter: ik had al een dagje (Clarks-) sandalen aangehad, en dat ging vrij vlot. Meestal hield ik het bij mijn MBTs, die waren (en zijn nog steeds) het comfortabelst.
Vrijdag moest ik, in het kader van de filmopnames op school, een hele dag bijzonder veel rondlopen, en dat zal ik geweten hebben: ’s avonds deed mijn voet gemeen zeer, ondanks de MBTs. Het was zelfs zo erg dat ik mijn drink met de meisjes heb moeten afzeggen, met spijt in het hart. Geruststellend vond ik dat eigenlijk niet.
Zaterdagmiddag moest ik dan naar Luik, een dagje larpen tot zondagmiddag. Ik was er wat bang voor, want dat houdt in dat ik behoorlijk wat rondloop op een oneffen terrein, af en toe even moet lopen zelfs, veel rechtsta, en eigenlijk mijn voet compleet verwaarloos :-p Bart had me dreigend aangekeken met een waarschuwend vingertje, en was er eigenlijk niet zo tuk op dat ik ging. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Daarom heb ik ginder maar mijn MBTs ingeruild voor respectievelijk een combat en opnieuw mijn laars, kwestie van geen risico te lopen. Het was héérlijk! Ik heb het gevoel dat mijn voet plots doorhad dat verder protest geen zin meer had: hij heeft nauwelijks pijn gedaan! Ik heb op een bepaald moment zelfs even uitgeprobeerd wat ik nog overhield van mijn vroegere stafvechttechnieken versus een zwaard (LOL dat viel dik tegen) en ik heb toen me zonder meer geconcentreerd op mijn tegenstander, zonder te denken aan of rekening te houden met die voet. Dat zegt al bijzonder veel! Hehe het waren eerder de mensen die eromheen stonden, die me waarschuwden voorzichtig te zijn. Ik heb toch lieve vrienden he :-p
Enfin, het ging goed! In die mate zelfs, dat ik gisteren en vandaag voor het eerst in een jaar opnieuw gewone schoenen heb aangehad, mijn standaard laarzen zelfs, met een hak van (ja ik ben dat speciaal gaan opmeten) zes centimeter. Ik vond het zalig, opnieuw klakkend door de schoolgangen in plaats van te sneaken en leerlingen te verrassen. Mijn kuiten protesteerden ietwat, maar gaven snel toe.
Alleen dat autorijden met hakken aan deed weer bijzonder raar.
Maar, weet je? Ik heb opnieuw een voet! Yay!
juich juich jubel jubel. daar is terug een voetje!!!
Jammer dat je er niet bij was vrijdag, het was leuk. hopelijk lukt het de volgende keer wel. We waren uiteindelijk maar met vier: Nathalie, Annick, Katrien en ik.
Oh ja, en dat dessert, die tiramisu met peperkoek en peer, dat heb ik uit één van de colruyt-kookboeken gehaald. Elders heb ik het nog niet gegeten of gezien.