Wie me kent als leerkracht, weet dat ik nogal wat belang hecht aan mijn rode pen. Ik HAAT het om te moeten verbeteren met een rode stylo, stift of nog iets anders. Meer zelfs, als ik in de examens aan het verbeteren ben, kan ik me zelfs mateloos ergeren aan het tikkeltje verkeerde kleur van de inkt… (Ik weet het, neurotisch en zo).
Ik durf ook al eens zitten verbeteren in de zetel, en dan blijft er ook wel eens een stapel toetsen liggen, met mijn rode pen erbovenop.
En nu blijkt die pen verdwenen te zijn. Ik dacht eerst dat ze gewoon gevallen was, maar er ligt niks onder de zetel. Ook in de zetel, tussen de kussens, waren er alleen maar kruimels te vinden. Ugh. Ik heb intussen ook al zo hard aan Bart zijn oren gezaagd, dat hij zelfs even de grote zetel voor me opgetild heeft, kwestie van zeker te zijn. Geen pen.
Ik heb al gans mijn bureau afgezocht, alle hoekjes in en rond mijn verbeterplekje in de zetel, alle opslagplaatsen van schrijfdinges, mijn boekentas al drie keer omgekeerd…. geen pen.
Ik heb intussen al één van mijn afgedankte oude pennen terug leven in geblazen, maar er is wel degelijk een reden waarom ze afgedankt was: mijn vingers zijn ook alweer mooi rood.
Ik heb het vermoeden dat Kobe er voor iets tussen zit: hij ruimt bijzonder graag op. Ik heb mijn GSM onlangs tussen de bordjes in de schuif gevonden, mooi opgeruimd op een plekje dat hij kende. Helaas kent hij ook bijzonder goed de vuilbak, en gooit hij graag vanalles weg… En kan hij me nog totaal niet uitleggen of hij mijn pen soms gezien heeft.
Hmpf. Dat is nu al drie dagen. Drie dagen dat ik zonder deftig verbetergerief zit. En daarom ben ik daarstraks, na school, in de lokale papier- en schrijfgeriefwinkel binnengestapt, en heb me een nieuwe pen aangeschaft. Een Parker, in een lichtrode kleur en iets te dik in de hand liggend naar mijn zin, maar wel met een bijzonder elegante fijne punt en een groot schrijfgemak, en dat voor 14 euro.
Helaas is er ook een andere soort buisjes aan verbonden: ze gaan langer mee, maar het is ook een zeer duidelijke andere tint rood, veel donkerder. Ik denk net donker genoeg om me niet te ergeren.
Heb ik al gezegd dat ik niet hou van veranderingen? Maar dat ik verdomd blij ben dat ik weer een pen heb?
Oh, en wist u al dat ik een neuroot ben?
De kussens al eens uit de zetel gehaald en met je hand tussen rugleuning en zitting gevoeld? Daar geraakt mijn man op één of andere manier regelmatig de afstandsbedieningen kwijt. Daar is vééél plaats voor een hele pennenzak!
(oh, en denk nu niet dat Kobe de enige is die opruimt naar de vuilbak. Sinds we uit vakantie zijn, mis ik 2 nieuwe truien, een nieuwe jeans en een hoop ondergoed. Alleen omdat ik het vuile wasgoed in een vuilzak gedaan had om het propere goed niet opnieuw te moeten wassen bij thuiskomst. En ja, je raadt het al…)
Ze zit toch niet gewoon achter één van uw oren…? 😉
ooh heb je je pen dan terug gevonden????