Sinds woensdag mag ik op mijn voetje lopen. Dat gebeurde eerst aarzelend, maar valt eigenlijk nog mee. Die laars geeft echt wel veel steun en zit comfortabel. Voor langere afstanden (lees: van de auto naar mijn klas, of van de auto naar Wolfs kleuteropvang op school) gebruik ik er wel nog mijn krukken bij, om de voet nog te ontlasten. Op school lokt dat wel commentaar uit, omdat ik dan mijn vierkante leren boekentas met twee riempjes op mijn rug draag, zoals op de lagere school. Ik kreeg zelfs al te horen dat ik er ‘schattig’ uitzag. Juist ja :-p
De wonde zelf is eigenlijk al niet eens meer die naam waardig, en je mag zelfs bijna niet van litteken spreken: je ziet niet eens de snijlijn meer! Er zijn enkel nog wat korstjes links en rechts waar de draadjes zaten, en ook die zijn aan het verdwijnen.
Is het probleem nu opgelost? Geen idee. Dat zal ik pas weten als ik opnieuw zonder laars mag lopen, en een eindje gestapt heb met gewone schoenen. Momenteel voel ik de pijn toch niet meer, dus dat is al hoopvol. Maar ik durf nog geen verwachtingen te koesteren, om eerlijk te zijn.
duimen maar!