Mijn leerlingen uit het derde jaar moeten de verhalen van de Metamorphosen van Ovidius als ’toneeltjes’ naar voor brengen. Het zijn prachtige sprookjes, en vaak krijg ik hele mooie dingen te zien.
Gisteren was er het verhaaltje van Narcissus, waarin een ongelofelijk knappe jongeman op zichzelf verliefd wordt, en bij een vijvertje zit weg te kwijnen voor zijn spiegelbeeld. De goden krijgen medelijden, en vlak voor hij sterft, verandert hij in een bloem. Ze hadden daarom een potje met drie bloeiende narcissen mee, en na afloop kreeg ik het 🙂
In de auto zag Wolf ze staan, en verklaarde dat hij op school ook over de lente aan het leren was. Ik heb hem toen het verhaal van Narcissus verteld, en met open mond (letterlijk) zat hij te luisteren. En hij ging het aan zijn juf vertellen, want hij vond het een heel mooi verhaal.
Ik heb hem in de loop van de avond er een paar keer op betrapt dat hij onderzoekend naar de bloemen stond te kijken. De geest van een jong kind: prachtig toch?